Rozdział 71

Rozdział 71.

Był późny wieczór. Siedziałam na podłodze w pokoju w niedużym hotelu. Wpatrywałam się uporczywie w rysę na ścianie. Gdyby ktoś zapytał mnie jak się czułam, nie umiałabym odpowiedzieć. Nie czułam nic. Ani złości, ani smutku, ani żadnego innego uczucia. Tak jakby wypowiedziane przez Germana słowa wyssały ze mnie wszelkie uczucia. Jedyne co mnie obchodziło, to ta niewielka rysa na żółtej ścianie. Telefon znowu zadzwonił. Od kilku godzin dzwonił niemal bez przerwy. Wcześniej sprawdzałam kto dzwoni. Teraz już nawet z tym dałam sobie spokój. Nie odbierałam, nie dawałam znaku życia. Pewnie wszyscy się martwili. Może myśleli, że pojechałam się upić? Niech się martwią.
Swoją drogą ciekawe, kto zrobił tą rysę na ścianie... Może jakieś nieuważne dziecko? A może zmęczony podróżnik, który nieostrożnie zahaczył walizką o ścianę? 
Sięgnęłam po telefon. Kilkanaście nieodebranych połączeń od Violetty, kilka od Ramalla i mamy oraz siedem od Pabla. Do tego kilkadziesiąt nowych wiadomości. W tym momencie komórka zadzwoniła ponownie. Zamachnęłam się i rzuciłam ją w ścianę. Urządzenie roztrzaskało się. Zaśmiałam się gorzko. Byłam niczym człowiek na dnie studni. Wokół mnie chłód, wilgoć i zgnilizna, ale widziałam nad sobą ludzi, którzy uśmiechając się egoistycznie chodzą w promieniach słońca. Nie obchodziłam tych ludzi, choć kiedyś byłam jak oni. Bo czy kogokolwiek naprawdę obchodziłam? Czy ktokolwiek cierpiałby gdybym nagle zniknęła? Pewnie tak, cierpieliby. Ale nie brakowało by im mnie, tylko uczucia, które odczuwali podczas mojej obecności. 
Wstałam i podeszłam do biurka. Leżało na nim kilka kartek i dwa ołówki. Zaczęłam rysować. Rysowałam kreski, takie jak ta na ścianie. Jedna, dwie... Zakreskowałam całą kartkę. Nie ustawałam jednak. 
A co jeśli to wszystko to moja wina? Śmierć Marii, taty, Jade... Kreski, setki kresek na białej kartce... A może to ja powinnam umrzeć? Nie oni, tylko ja... Oparłam głowę na dłoniach i zaczęłam przyglądać się swojemu dziełu. Nagle ogarnęło mnie dziwne uczucie. Nie był to smutek, złość... Nie potrafiłam tego zdefiniować. 
Wspomnienia z całego mojego życia zaczęły wracać. Poczułam, że robi mi się niedobrze. Pobiegłam do łazienki. Tam, rzuciłam w się w stronę toalety i zwymiotowałam. Po chwili opadłam bezsilnie na podłogę i pozwoliłam by dreszcze wstrząsały moim ciałem. Siadłam na brzegu wanny, czując przeszywający ból głowy. Nie miałam siły wstać. Zwyczajnie wsunęłam się do obiektu, na którym siedziałam i pozwoliłam sobie odpłynąć w niebyt.


Czy można tak zwyczajnie zniknąć? Zerwać kontakt z przyjaciółmi, rodziną i wyjechać? Wszyscy uznali by mnie za zaginioną. Miałabym nowe zmartwienia, troski, a stare zostałyby z ludźmi, których opuszczę. Ale czy ja naprawdę chcę porzucać wszystko co kocham? Czy chcę znów stracić wszystko co zyskałam? A co jeśli podejmę złą decyzję. Choćby wyjadę, a potem wrócę. Czy będę miała do czego i, co najważniejsze, do kogo wracać? Kiedyś słyszałam, że "jeśli chcesz wyjechać, zawsze upewnij się, że będziesz miał dokąd wracać". Czy ja jestem pewna? Do kogo? 

Obudziłam się zmarznięta, otoczona bielą. Po chwili wszystko do mnie dotarło. Wstałam i potykając się poszłam do pokoju. Tam zaczęłam robić to, co dzień wcześniej - wpatrywać się w rysę na ścianie. Nie wiedziałam, która jest godzina. Po upływie jakiegoś czasu, postanowiłam kontynuować rysunki. Jednak gdy wstałam, zrobiło mi się słabo. Nim zdążyłam cokolwiek zrobić, kolana się pode mną ugięły. Upadłam. Obraz zaczął się rozmazywać. Ostatnią myślą był German, jego słowa...

Obudziłam się i zobaczyłam twarz Ramalla. Zamrugałam oczami, ale złudzenie nie znikało. Rozejrzałam się. Byłam w tym samym pokoju hotelowym. Nie byłam jednak sama. Nade mną stały dwie obce kobiety i przyjaciel Germana.
- Co się dzieje...? - wymamrotałam, starając się opanować zawroty głowy.
- Pokojówka przyszła posprzątać pokój i znalazła panią nieprzytomną, seniora - odpowiedziała mi jedna z nieznajomych.
- Seniorita - poprawiłam ją odruchowo. - Ale co tu robi Ramallo?
- Wszyscy się o ciebie martwią. Gdy zniknęłaś zgłosiliśmy to na policję i dostarczyliśmy twoje zdjęcia do restauracji i hoteli. Kiedy panie cię znalazły, zorientowały się kim jesteś i zadzwoniły do Germana, a on wysłał mnie - mężczyzna poprawił okulary. - Zemdlałaś prawdopodobnie z głodu, bo z tego co zauważyłem, nie zaopatrzyłaś się w jedzenie.
Pokiwałam głową. A więc on, szwagier, były narzeczony lub po prostu German, nie chciał przyjechać? Z jakiegoś powodu zagotowało się we mnie.
- Nic mi nie jest. A teraz wybaczcie, ale muszę zarezerwować bilet na samolot - powiedziałam i zgarniając po drodze torebkę, ruszyłam w stronę drzwi.
- On cię kocha. Ty kochasz go. Wróć do domu, powinniście porozmawiać... - usłyszałam wychodząc. A najgorsze było to, iż Ramallo miał rację.
Wyszłam z hotelu. Zatrzymałam jakąś taksówkę i poleciłam kierowcy wieźć mnie na lotnisko. Po drodze zbadałam zawartość mojej torebki. Miałam przy sobie tylko telefon i portfel. Otworzyłam go i zaczęłam przeliczać znajdujące się w nim banknoty. Skalkulowałam, że spokojnie wystarczy mi na lot... A dalej? Coś się wymyśli. Pójdę do banku. Tak, właśnie. Pójdę do banku. Uśmiechnęłam się pokrzepiona tą myślą i z determinacją wyjrzałam przez szybę.
Taksówkarz wysadził mnie chwilę później tuż przed lotniskiem. Zapłaciłam mu i wysiadłam z auta. Szłam wyprostowana, sama nie wiedząc co czuję. Podeszłam do kasy biletowej i zapytałam o wolne miejsca na jakiś lot.
- Są jeszcze miejsca na lot do Werony - usłyszałam w odpowiedzi. - Samolot odlatuje za pół godziny.
- W takim razie poproszę jeden normalny - powiedziałam. Mój głos był dziwnie ochrypły.
Kasjerka wystosowała bilet dla mnie, po czym zmierzyła mnie dziwnym wzrokiem.
- Ma pani tu coś - dodała, wskazując na swój policzek.
Odeszłam od okienka i przejrzałam się w szybie jakiegoś samochodu. To, co zobaczyłam było co najmniej przerażające. Włosy poskręcane we wszystkie strony, podsinione oczy, blada cera i wspomniana przez kobietę niewielka plamka na policzku. Otarłam ją szybko, przeczesałam włosy dłonią i zarzuciłam kaptur kurtki na głowę. Po chwili zdałam sobie sprawę, że w samochodzie, w którego szybie się przeglądałam siedział jakiś starszy mężczyzna. Wyszczerzył do mnie żółte zęby. W tej chwili miałam ochotę zapaść się pod ziemię. Okryłam głowę szczelniej kapturem i ruszyłam w stronę centrum lotniska.
Moja pewność siebie znacznie osłabła. Czułam na sobie setki spojrzeń. Gdy jednak patrzyłam w stronę ludzi, docierało do mnie, że wcale mi się nie przyglądają.
"Na pewno odwrócili głowy, gdy na nich spojrzałam" - przeszło mi przez myśl. Pięknie. Zaczynałam wpadać w paranoję.
Kilka minut później podeszłam do miejsca, w którym kontrolowane były bagaże. To, że nie miałam niczego, prócz niewielkiej granatowej torebki znacznie ułatwiało mi życie, ale w z drugiej strony odnosiłam wrażenie, że personel lotniska przygląda mi się nieco podejrzliwie.
W końcu siedziałam w fotelu przy oknie. Przede mną kilkanaście godzin podróży. Byłam sama. Nie miałam niczego. Poczułam jak burczy mi w brzuchu. Nie miałam nawet żadnych ubrań. Obiecałam sobie w duchu, że kupię coś na miejscu.
- Proszę państwa, wystąpiły problemy techniczne. Lot zostaje odwołany. Przepraszamy.
W samolocie rozległy się ponure pomruki. Do mnie natomiast wciąż nie docierały słowa stewardessy. W końcu uniosłam się z siedzenia i skierowałam do wyjścia. Opuściłam samolot i stałam zastanawiając się, co dalej. Wyglądało na to, że będę musiała zarezerwować jakiś inny lot. Wtedy poczułam jak ktoś chwyta moją dłoń. Pisnęłam cicho i zobaczyłam Germana. Wyrwałam od niego dłoń i spojrzałam na mężczyznę pytającym wzrokiem.
- Gdzie się wybierasz? - spytał w końcu.
- A co cię to interesuje? - spytałam, krzyżując ręce na piersi.
- Do Werony, prawda? Ale lot został odwołany. Mam rację?
- Ale skąd ty to... Zaraz! Maczałeś w tym palce, przyznaj!
- Problemy techniczne! Phi! - wycedził, a z jego twarzy wciąż nie schodził szyderczy uśmieszek. - A więc chciałaś lecieć do miasta Romea i Julii beze mnie?
- Bez ciebie? Niby dlaczego miałabym lecieć tam z tobą. Jesteś przecież moim szwagrem.
- No pewnie. Rodzina powinna trzymać się razem! Chodźmy po Violettę! Olga, Ramallo, nie zapomnijmy o nich. Lećmy do Werony! Albo lepiej, do Sydney! Australijskie kangury już czekają! Świat stoi przed nami otworem! Lecimy! Po co nam bagaże! Spontan! - słuchałam tego, co mówi z lekko otwartymi ustami. Dopiero teraz skojarzyłam, że mój były narzeczony jest jakby lekko nietrzeźwy.
- Oszalałeś - stwierdziłam pokrótce. - A teraz przepraszam, idę zarezerwować bilet na inny lot.
- To gdzie lecimy, szwagierko? Może do Austrii? Pozwiedzamy ojczyznę Mozarta!
Spojrzałam na niego z niedowierzaniem. Wcale nie był pijany. A nawet jeśli trochę wypił, nie zmieniało to faktu, że wciąż wiedział co mówi i do kogo. Sama nie wiem dlaczego, zamachnęłam się i cisnęłam mu w twarz otwartą dłonią.
- Babciu, uderzyła mnie! - zawył German, a wyraz jego twarzy nie zmienił się. Miejsce, w które uderzyła moja ręka zrobiło się czerwone. - Babciu? Angie, wszystko powiem babci!
- No pewnie. Leć. Brunhilda już czeka. I przekaż jej całusy ode mnie - krzyknęłam mu w twarz, odwróciłam się na pięcie i skierowałam z powrotem do kasy z biletami. Zabukowałam kolejny bilet do Werony. Samolot odlatywał za pół godziny...
________________________________________
Czekałyście, czekałyście i... czekałyście, aż w końcu jest. :)
Nie jest niestety doskonały, ale cóż.
Mamy nadzieję, że miło się czytało. ;)
Abrazarte. ♥
J & B

Ku pamięci: Angie, św. pamięci Rudego, Akkarina, Grzywki Leona. Niech spoczywają w pokoju. R.I.P.