Rozdział 72

Rozdział 72.

Obudził mnie głos stewardesy, która informowała, że lądujemy. Przeczesałam dłońmi włosy. Gdy teraz patrzyłam na swoją decyzję, wydawała mi się bezsensowna. Rzucić wszystko i lecieć do Włoch - tylko ja mogłam tak postąpić.

Wyszłam z lotniska i rozejrzałam się. Co teraz? Westchnęłam i zapytałam jednego z przechodniów o drogę. Według jego wskazówek wsiadłam do busa, który zawiózł mnie na przystanek przy Via Mazzanti. Wysiadłam i stanęłam jak wryta. Było tu przepięknie. Murowane kamienicy, ludzie na skuterach... Czułam się jak we włoskim filmie. 
Poszłam wzdłuż Via Capello i skręciłam w opatrzony drogowskazem zaułek. To tu. Pojawiły się co prawda lampy, muzeum i witryny z opisami historii tego miejsca, ale to tu. Patrzyłam właśnie na balkon Julii. To na niego wspinał się Romeo pod osłoną nocy. To tu wyznali sobie dozgonną miłość. Łzy napłynęły mi do oczu. Usiadłam na schodkach i, nie zwracając uwagi na przewijający się tłum ludzi, dałam upust emocjom. Nikt nie zwrócił jednak na mnie uwagi. W końcu kogo obchodzi płacząca kobieta w nieświeżym ubraniu i z potarganymi włosami? Łzy płynęły nieustannie a ja dalej nie wiedziałam co robić. W końcu zapadł zmrok, a ludzie udali się do domów. Zostałam tylko ja i posąg Julii.
- Ty wiedziałaś, że go kochasz i chcesz z nim być już zawsze prawda? Nie miałaś wątpliwości, nie raniliście się. A może było tak dlatego, iż znałaś go tylko kilka dni? - powiedziałam w stronę posągu. - Ja znam Germana od lat, ale tak naprawdę... Nie tak długo. Kocham go, ale jesteśmy zbyt różni. Za często się kłócimy. Taki związek nie ma przyszłości. On jest przecież bogatym inżynierem, a ja... kobietą, która wylatuje z kraju mając ze sobą tylko torebkę. To się nie uda. Mój Romeo jest kimś innym. Pewnie najszczęśliwsza byłabym z Pablem, ale on jest... Parysem. Byłby idealny, ale co z tego, skoro go nie kocham. Jestem żałosna, prawda? Gadam do posągu... Jak to szło? Gadał dziad do obrazu, a obraz ani razu? Chyba tak.
Mój monolog przerwał dźwięk przychodzącego SMS-a. Sięgnęłam po "służbową" komórkę.
       
                                                                       Angie, 

Gdzie ty się podziewasz?

Wiesz, że cię potrzebujemy.

JA cię potrzebuję.

                 Zawsze kochający, 

                             Pablo.

Przeanalizowałam jeszcze raz wiadomość. To był otwarty tekst. Mojemu przyjacielowi na mnie zależy. Westchnęłam. Nie miałam siły odpisywać. 

- I co ja mam niby zrobić, co? Oczywiście nie chodzi mi o Pabla, bo jemu po prostu delikatnie zasugeruję, że nic nie czuję, tylko o Germana. Bycie z nim to błąd. Nie bycie boli. Życie jest irytujące. 

Nagle usłyszałam czyjeś kroki. Obejrzałam się. Kroki należały do starej cyganki, która zbliżyła się do mnie podzwaniając bransoletami. Wyciągnęła z kieszeni kart i zaczęła je tasować.

- Se la ragazza ha un problema, io consiglio. Posso prevedere qualche moneta o aiuto qualcosa di gratuito  - powiedziała, szczerząc się do mnie.
- Potresti ripetere? (Mogłaby pani powtórzyć?) - wymamrotałam, zawzięcie gestykulując i przysięgając sobie poprawić włoski.
- Jeśli Panienka ma problem, ja doradzę. Mogę powróżyć za kilka monet lub pomóc za darmo - powtórzyła kobieta, tym razem po hiszpańsku.

- Poproszę o radę. Karty mi się na nic nie zdadzą - mruknęłam niechętnie.

- Idź za głosem serca. Ono wskaże ci drogę. Jak jej! - wychrypiała wskazując na pomnik. 

Następnie odwróciła się i, kulejąc lekko, odeszła.

- Tak, posłucham serca jak Ty. Skończę przeszczęśliwie - powiedziałam sarkastycznie do brązowej figury. - Przepraszam, ale mam już dość. Jestem sama w obcym mieście i nie wiem jak się odnaleźć w tej sytuacji. Świetnie, przepraszam posąg. Jestem na prostej drodze do psychiatryka.

Spojrzałam na niebo. Lśniące gwiazdy patrzyły na mnie. Były takie odległe, milczące. Może Maria jest teraz jedną z nich? Wstałam i stanęłam na środku placyku. Otworzyłam usta i pozwoliłam im śpiewać.

  "Mira el cielo
intenta cambiarlo
Piensa qué quieres
y corre a buscarlo
Siempre tú puedes
volver a intentarlo
Otra vez
tú puedes
Otra vez
si quieres..."

Mój głos rozbrzmiewał wyjątkowo niezwykle. Może to sprawka tego miejsca, a może ciszy panującej w koło drugiej nad ranem, ale śpiewałam jak nigdy wcześniej. Nagle umilkłam i zaczęłam wsłuchiwać się w nocne odgłosy. Śmiechy z baru... Cykanie świerszczy... Tupot nóg... Otworzyłam oczy. Jakaś postać stała w cieniu i przyglądała mi się. Serce mimowolnie mi przyśpieszyło. Postać powoli wynurzyła się z odmętów mroku. Nie był to jednak morderca. Była to zwykła starsza pani. A przynajmniej tak zwykła, jak mogła być starsza kobieta spacerująca w środku nocy po Weronie, trzymająca na ramieniu mysz. Siwe włosy były potargane, a biały kostium podkreślał błękit oczu. Przyglądała mi się z dziwnym wyrazem twarzy.
- Tua voce ... è incredibile (Twój głos... jest niesamowity) - wyszeptała.
- Grazie - wymamrotałam speszona.
- Nie jesteś stąd, prawda? Myślę, że tak będzie łatwiej... - kobieta odezwała się po hiszpańsku, uśmiechając się nieznacznie.
Mówiła z lekkim akcentem. Miała niezwykłą barwę głosu. Przypominał dźwięki harfy.
- Przepraszam, ale kim pani jest? - zapytałam.
- Jestem Michele. Ale to nie istotne, Angeles. A to jest Perseusz - dodała wskazując na myszkę, siedzącą jej na ramieniu.
- Bardzo mi... Pani zna moje imię?
- Oczywiście. Ujmijmy to tak: Byłam fanką Marii i... Słyszałam co mówiłaś do Julii.
Westchnęłam. I całą anonimowość diabli wzięli.
- Może pójdziemy do mnie. Z tego co wywnioskowałam, przyjechałaś tu sama i nie masz gdzie się podziać - kontynuowała.
Przyjąć propozycje od obcej osoby? Chociaż pójść do domu starszej kobiety to nic przy moich ostatnich "wyczynach".
- Bardzo chętnie.

Pół godziny później siedziałam na sofie w niedużym białym domku, rozmawiając z nowo poznaną kobietą. Okazała się niezrównaną słuchaczką. Nawet przemogłam się i głaskałam Akordeona. Nagle wyraz twarzy kobiety zmienił się. Chciała powiedzieć coś ważnego.
- Wiesz... Kiedyś byłam piosenkarką. Nie jakąś znaną, raczej taką niedużego formatu, ale...byłam. Kochałam wtedy pewnego młodzieńca. A może i nie kochałam, tylko lubiłam? To nieważne. Nasze drogi się rozeszły. Przeze mnie. Ja poświęciłam się karierze, on... On pozwolił mi odejść. Przed moim odejściem poprosił tylko żebym zaśpiewała mu jakąś piosenkę.. tego dnia widziałam go ostatni raz. Od tego czasu minęło pięćdziesiąt pięć lat. Każdego dnia zastanawiałam się co by było, gdybym została z nim. Dzień w dzień kładę się spać z nadzieją, że jeszcze kiedyś go spotkam, ale to niemożliwe. A wiesz co jest w tym najlepsze? Że poszłam w stronę śpiewania i kilka lat potem straciłam tę możliwość przez problemy ze strunami głosowymi. Los kocha ironię - Michele uśmiechnęła się nieznacznie.
Spuściłam wzrok. Czy ja też skończę jak ona? Ale czy mogę być z kimś kto mnie rani lub kimś kogo nie kocham tylko po to, by nie skończyć jak moja nowa znajoma?
- Teraz został mi tylko on - zaśmiała się, wskazując na myszkę.
- Jest... milutki - wymamrotałam. 
- I niezwykle inteligentny.
Kobieta spojrzała z uwielbieniem na stworzonko. Po chwili jednak złapała się za głowę i wzięła głęboki oddech. 
- Wszystko w porządku? - spytałam lekko przestraszona.
- Tak, tak. Powinnam się położyć. Jeżeli chcesz, zajrzyj do mnie później. On wskaże Ci drogę - wypowiadając ostatnie zdanie podała mi Perseusza. Opuściłam domek, przyglądając się myszce. Byłam pewna, że stworzonko przygląda mi się z podobnym zainteresowaniem. Jakby wiedziało, że nie jestem jego panią. 
- Jesteś głodny? - spytałam patrząc mu w oczka, przypominające czarne guziczki. 
"Przecież mysz mi nie odpowie" - przeszło mi przez myśl. Postanowiłam znaleźć jakiś stragan i kupić kawałek sera.

- 'll avere un pezzo di cheese - powiedziałam kilka minut później do sprzedawcy. Muszę przyznać, że przez pół drogi układałam sobie w głowie to zdanie.
Zapłaciłam, a Włoch podał mi zakupiony produkt. Uszczknęłam opuszkami palców kawałeczek czedaru i podałam Perseuszowi. Jedzenie po chwili znikło w pyszczku stworzonka. Szłam ulicą karmiąc myszkę. W pewnej chwili poczułam, że wpadam na kogoś. Była to około trzydziestoletnia ciężarna Włoszka. 
- Si prega di fare attenzione a come si intende! non siete soli qui! Pazza! - kobieta wypowiedziała to tak szybko, że zrozumiałam tylko ostatnie słowo. Nie byłam zachwycona, ale nie pierwszy raz w życiu ktoś nazwał mnie "wariatką".
- Spiacente, spiacente! (Przepraszam, przepraszam!).
Szybkim krokiem odeszłam od zirytowanej kobiety, śmiejąc się pod nosem do Perseusza. Mój humor uległ znacznej poprawie. Wtedy usłyszałam dźwięk telefonu.
- Halo? - mój ton był zaskakująco beztroski. Byłam tu sama, z myszą jaką jedynym towarzyszem, bez ubrań, noclegu... Ale mimo to uśmiechałam się. Sama nie wiem dlaczego, po prostu czułam, że żyję.
- Angie? Angie, gdzie jesteś? Dlaczego się nie odzywasz? - w słuchawce usłyszałam głos Pabla. 
- Spokojnie, Pablo. U mnie wszystko gra. A co u Ciebie?
- Na pewno? A gdzie jesteś? - poczułam, jak moje uszy płoną. - Moglibyśmy się spotkać? Chciałem z Tobą porozmawiać.
- Ee... A nie możesz powiedzieć mi tego teraz? - starałam się wybrnąć jakoś z tej sytuacji, nie zdradzając własnej głupoty.
- Właściwie mogę. Bo... Chodzi o to, że... Moja matka zachorowała na białaczkę i...
- O Boże, Pablo! Ale co z nią? Jej stan jest poważny?
- Póki co stabilny. Ale w każdej chwili może jej się pogorszyć. Jeszcze dzisiaj lecę do Ottawy do szpitala.
- Mam nadzieję, że jej się nie pogorszy. Pozdrów ją ode mnie!
- Pozdrowię. Muszę kończyć. Na razie! 
- Pa - rzuciłam i nadusiłam czerwoną słuchawkę. - Będę tęsknić... - powiedziałam już niestety tylko do siebie.
Westchnęłam głęboko. Usadziłam Perseusza na ramieniu i zaczęłam śpiewać. Kroczyłam przez ulicę Werony, patrzyłam w niebo i śpiewałam pełnym głosem. Nie zważałam na to, czy ktoś na mnie patrzy. Nie obchodziło mnie, co myśleli przechodnie. W tej chwili interesowały mnie tylko delikatne dźwięki "Podemos...".
Patrzyłam na witryny sklepów i czytałam w myślach szyldy. Większość z nich była po włosku. Przekładanie nazw w głowie szło mi nadzwyczaj dobrze. "Makarony. Numero uno in Italia", "Najlepsza pizza w mieście". Zaśmiałam się na widok niewielkiego stoiska opatrzonego drewnianym szyldem "Pizza w rożku". "Sukienki na każdą okazję" - na wystawie sklepu zobaczyłam śliczną sukienkę z białego materiału, z kieszenią na boku. Pomyślałam, że posłuży za idealne schronienie dla Perseusza. Kilka minut później wyszłam ze sklepu ubrana w swój nowy zakup. Tak wystrojona ruszyłam w stronę rzeki. Zaczęłam przyglądać się lśniącej tafli wody. Moje myśli popłynęły w stronę basenu, w którym pierwszy raz pocałowałam Germana. Następnie pomyślałam o naszym wyjeździe nad morze. A potem wróciły wszystkie kłótnie. "Co z tobą Angie, nie masz co robić, żeby wymyślać dylematy rodem z telenoweli?" - Pomyślałam. Jakby na potwierdzenie, Perseusz zapiszczał. Przypomniałam sobie, że muszę go zwrócić właścicielce. Kierowana jego cichym głosikiem, dotarłam pod domek Michelle. Jednak to, co tam zastałam zaskoczyło mnie. Do drzwi była przywieszona koperta z napisem "Dla Angeles Saramego". Otworzyłam ją i zaczęłam czytać. 

Droga Angeles,
Wybacz, że żegnam się w taki sposób.
Przed chwilą dostałam wiadomość, 
iż mój ukochany jest w Weronie...
Na wakacjach z wnukami. 
Proszę, zajmij się Perseuszem.
                                             Michelle

Westchnęłam i wyjęłam stworzonko z kieszeni mojej sukienki. 
- Chyba zostaniemy przyjaciółmi na dłużej - uśmiechnęłam się do myszki i pogłaskałam go po włochatym pyszczku.
___________________________________
No i jest ;-)
Jak się podoba?
Abrazos calidos. ♥
J & B

Dzisiaj w nocy finałowy odcinek. A Angie nie widać. Myślicie, że jeszcze ją zobaczymy?