Rozdział 68

Rozdział 68.

Obudziłam się na kanapie, wtulona w narzeczonego. A właściwie obudził mnie niepokojący szum dobiegający z piwnicy. Szturchnęłam Germana. Otworzył oczy i spojrzał zaniepokojony w stronę źródła hałasu. Wstaliśmy i otworzyliśmy drzwi do piwnicy. Naszym oczom ukazał się okropny widok. Całe pomieszczenie było zalane wodą, sięgającą mi do pasa. Pod ścianą pływały słoiki z dżemami i butelki z winem. Obok nas unosił się karton wypełniony starymi lalkami Violi. Koło roweru Germana sunęły buty... Mężczyzna pobiegł na górę, by zadzwonić po pomoc, a ja zauważyłam piłkę, którą podarowałam siostrzeńcowi Olgi.
- Javier! - krzyknęłam i pobiegłam do pokoju, w którym spał. 
Malec maltretował właśnie perkusję, a jego brat kulił się koło łóżka.
- Znalazłam twoją piłkę! Czy to ty zalałeś piwnicę? - zapytałam niczym sędzia.
- Nieee! To akurat nie ja. To kujon! - pisnął wskazując oskarżycielsko na brata.
- Ja nie chciaaaałem! On... powiedział, że nie umiem fizyki w... pra-praktyce! I nie dam rady kopnąć piłki w taki wska-ka wskaźnik! I ja... zrobiłem to i poleciała wodaaa. Ja... nie...- Miguel zaczął szlochać. Dopiero teraz zauważyłam, że płacze.
Bez słowa podeszłam i go przytuliłam. To samo zrobiłam z Javierem, który zerkał na brata ponuro. 
- Chłopcy, powinniście nam powiedzieć. Nic wam przecież nie zrobimy. 
- No ja nie byłbym taki pewny... Ta stara nietoperzyca rąbnęła mnie parasolem, gdy powiedziałem jej, że wygląda jak egipejska mumia. 
- Egipska... Znaczy...Nie możesz tak mówić. To nie wypada. Przepraszam - mruknęłam i wyszłam. 
Na korytarzu spotkałam Germana. Opowiedziałem mu całą historię. 
- Zaraz przyjdzie ekipa i się tym zajmie. Dobrze sobie poradziłaś - szepnął, a ja poczerwieniała. - Teraz będzie w końcu chwila spokoju...
Przerwały nam okrzyki dobiegające z dołu. 
- Aaa! Proszę mnie nie bić! Nie jestem... Szukam tylko Angie! - rozpoznałam głos Pablo.
Zbiegliśmy na dół. Brunhilda okładała mojego przyjaciela parasolką, a biedak starał się wyrwać z jej żelaznego uścisku.
- Babciu, to nie włamywacz. To... przyjaciel Angie. 
- Ooo! Wiedziałam, że ona jest jakaś dziwna! Nic dziwnego, iż jej towarzystwo składa się na takich podejrzanych typków. I potem przyłażą do niej takie różne dresy. Pewnie Cię zdradza! Ale ja się nie wtrącam! - wrzasnęła i poszła do ogrodu. 
- Wszystko w porządku? - zapytałam, zauważając kątem oka, że German dyskretnie się ulotnił. 
Oczywiście wiedziałam, że obserwuje nas z kuchni. 

- Tak, wszystko OK. Chciałem Ci tylko złożyć życzenia... Wesołych świąt - bąknął, przytulając mnie.
- Wesołych, wesołych... - odpowiedziałam.
Mężczyzna potarł zaczerwienienie na twarzy i żegnając się wyszedł. Miałam wrażenie, iż chciał coś dodać, ale speszyła go Olga, która podśpiewując "Przybieżeli do Betlejem..." weszła do pokoju. Miała na sobie nowy fartuszek w misie koala. Uśmiechnęłam się na ten widok i poszłam otworzyć drzwi, bowiem rozległ się dzwonek. Ach, te spokojne święta...
- Wesołych Świąt! - Zawołała od progu moja mama.
W te święta pobijemy chyba rekord gości...
- Nawzajem. Co cię tu sprowadza? - zapytałam delikatnie.
- Ty, Viola i ten... German - westchnęła wymawiając imię mojego narzeczonego.
- Babcia! - pisnęła Violetta i zbiegła po schodach.
Po dobrych dziesięciu minutach uścisków, do salonu wpadli bliźniacy. Na ich widok mama zbladła.
- Nie mówiłaś, że masz dzieci... - mruknęła.
- CO?! Nie, to siostrzeńcy Olgi. Ten wyższy to Javier, a ten niższy to Miguel - wytłumaczyłam.
Kobiecie wyraźnie ulżyło. Uśmiechnęła się i przywitała z dziećmi. A raczej z dzieckiem, bo Javier na jej widok pobiegł na górę. Przeprosiłam pozostałych i poszłam za nim. Zastałam go w jego pokoju. Siedział wściekły na krześle i kopał nogą w biurko.
- To nie fair... Oni wszyscy dostają życzenia... A nas starzy puścili w trąbę... Nawet ta stara wiedźma dostała kartkę z Żabojadalni. A my? I jeszcze ten kretyn się podlizuje... - rozżalony chłopak nie zauważył, że weszłam do pokoju i słyszę jego monolog. - Tylko ta cała Angie jakoś się stara. A reszta ma mnie głęboko w...
- W studni. To, co mówisz nie jest prawdą - odezwałam się w końcu. - Wiesz, że twoi rodzice musieli tam pojechać. Miguel po prostu stara się dopasować. Może nie wszyscy tu są tacy źli?
Dziecko na dźwięk mojego głosu podskoczyło. Podeszło jednak do mnie i przytuliło się. Łzy wzruszenia napłynęły mi do oczu.
- Ty jesteś nawet fajna. I ten twój nudny narzeczony... no też. Nawet ta co cały czas nawija o jakimś talonie czy lemonie... I nawet Olga, i ten wielki z dziwną fryzurą... Ale tej pomarszczonej wrony nie da się lubić - wymamrotał.
- Nie ładnie tak o kimś mówić. Szczerze mówiąc też za nią nie przepadam, ale musimy wytrzymać - szepnęłam i uśmiechając się, wyszłam. 
"Hay sueños de colores. No hay mejores, ni peores. Solo amor, amor, amor y mil canciones. Oh..." - zanuciłam pod nosem. Piosenka nie była świąteczna, ale dobrze oddawała ducha świąt. Na dole zastałam jednak tak niesamowity widok, że piosenka sama zamarła mi na wargach. Na sofie siedziała moja mama i Brunhilda i rozmawiały, robiąc na drutach.
- Pani Angelico, co za piękne oczko!
- Kochana pani Brunhildo, ma pani talent do robótek. Ten szalik będzie doskonały!
Poczułam się jakbym była częścią jakiejś surrealistycznej... książce? Bezwiednie cofnęłam się, wpadając na Ramallo, który stał za mną równie zdziwiony.
- Przepraszam bardzo - mruknęłam.
- Nic nie stało, Angeles... - wydusił i poprawił okulary.
Ten dzień robił się coraz ciekawszy... Westchnęłam i przemknęłam do gabinetu Germana. Narzeczony przeglądał właśnie nasz wspólny album. Podeszłam do niego i przytuliłam mocno.
- Będziemy świetnymi rodzicami! Wiesz, co twoja piękna i mądra ukochana przed chwilą zrobiła? - szepnęłam żartobliwie.
- Twój przystojny i inteligentny przyszły mąż chętnie cię wysłucha - odpowiedział.
- Zdobyłam sympatię Javiera! I widziałam Brunhildę gadającą z moją matką... Skąd wiesz, że się nie rozmyśliłam w sprawie ślubu?
- A rozmyśliłaś? - German przestraszył się lekko.
W odpowiedzi pocałowałam go w policzek. Ucieszył się jak małe dziecko. Nagle do gabinetu wpadł pewien ośmiolatek.
- Angie! Pan G.! Narysowałem dla was rysunek! - krzyknął.
Dopiero teraz zauważyłam, że Javier namalował sobie na twarzy kreski moją szminką. Westchnęłam bezgłośnie i zerknęłam na rysunek. Przedstawiał mnie ściskającą Germana obok Violetty, dookoła której latały nutki. W rogu narysował różowe kółko, w którym poznałam Olgę i długiego patyczaka jako Ramallo. W przeciwległym rogu była naszkicowana stara kobieta w czerni, a obok dwóch maluchów. Jednego z aparatem na zębach, a drugiego w okularach. Obrazek był bardzo... interesujący.
- Jak ładnie! - uśmiechnęłam się do Javiera, mierzwiąc jego czuprynkę.
- No przecież wiem! - odpowiedział i wybiegł.
Zaśmiałam się. Był tak skromny jak my...
- Angie, powinniśmy... pójść na grób Marii... wiesz... - głos Germana zadrżał, gdy wymawiał imię mojej siostry. 
- Masz rację. To może chodźmy teraz? Chyba, że robisz akurat coś ważnego... 
Mężczyzna uśmiechnął się do mnie i wspólnie wyszliśmy z domu. Nie dbaliśmy o gości ani o domowników. Chcieliśmy po prostu uciec od tej zwariowanej rzeczywistości.

Wiatr poruszał gałęziami drzewa, które pochylało się nad grobem Marii, jakby rozżalone. Stanęliśmy przed kamienną tabliczką. German położył przed nią zakupione po drodze róże. Postaliśmy tak chwilę, wspominając jej głos, dobroć... Złapałam narzeczonego za rękę. Serce mi zabiło mocniej. Nie uderzył jednak piorun, nie zaczął padać deszcz. Niebiosa akceptowały najwyraźniej nasz związek. Słońce prześwitywało pomiędzy gałęziami i rzucało przyjemny cień. Wyszliśmy z cmentarza i powoli zaczęliśmy iść w stronę domu. 
- Powinniśmy zacząć planować nasz ślub. Oczywiście jeżeli chcesz - powiedział w końcu mężczyzna.
- Masz rację... Ale nie róbmy olbrzymiego przyjęcia... 
- Jak sobie życzysz, kochanie - szepnął mi do ucha i delikatnie ucałował mój policzek.
Wtuleni w siebie ruszyliśmy w drogę powrotną.
____________________________________
Może być? :>
Dzisiaj tak sielankowo, mamy nadzieję, że nie przeszkadza. ;)
Saludos. ♥
J & B

PS. Genialny rysunek Javiera autorstwa genialnej B. To się nazywa cudo painta. :D