Rozdział 74

Rozdział 74. 

Obudziłam się. Ledwo świtało. Wciąż znajdowałam się na dachu kamiennicy. Obok mnie drzemał German. Zbliżyłam się do niego i obudziłam go delikatnym pocałunkiem w usta. 
- Dzień dobry - wyszeptałam. 
- Cześć, Angie - uśmiechnął się, ziewając. Spaliśmy najwyżej trzy godziny. - Szczęśliwego Nowego Roku. 
- I nawzajem... 
German przytulił mnie do siebie, a ja oparłam głowę na ramieniu mojego księcia z bajki. Patrzyłam jak słońce powoli wyłania się znad horyzontu, rozwiewając mgłę, unoszącą się ponad tysiącami malutkich, z tej wysokości, domków. To był magiczny widok. 

Kilka godzin później opuściliśmy już dach kamiennicy. Kroczyliśmy uliczkami Werony, niczym setki zakochanych, których obserwowałam każdego dnia w tym mieście. Trzymaliśmy się za ręce i spacerowaliśmy rozmawiając i śmiejąc się, niczym para nastolatków. Byliśmy wolni, wszystko inne zeszło na drugi plan. Liczyło się to, że jesteśmy razem i cieszymy się tą bajeczną, wspólną chwilą. Dotarliśmy do centrum miasta, gdzie o tej godzinie był całkiem spory ruch. Zarówno miejscowi, jak i turyści korzystali z ładnej pogody. W pewnej chwili German zatrzymał się, wciąż ściskając moją dłoń. 
- Angie, zaczekaj. Zapomniałem o czymś... 
- Ale o czym? - zaśmiałam się. 
W tej chwili mężczyzna spojrzał mi w oczy i uklęknął przede mną na jednym kolanie. Poczułam na sobie tysiące spojrzeń. Czułam, że przyglądają nam się wszyscy zebrani. A mój wzrok tonął gdzieś w jego oczach i gubił się wśród tych magicznych słów... 
- Angie, czy zgodzisz się za mnie wyjść? - kilka osób pisnęło, wyraźniej podekscytowanych. - Znów... - wyszeptał tak, że tylko ja to usłyszałam. 
- Ee... Tak - wyszeptałam. - Tak, tak tak! 
Rozległy się oklaski. German wstał i delikatnie włożył pierścionek na mój palec. Spłonęłam rumieńcem, a w oddali usłyszałam czyjś szloch. Następnie, nie mam pojęcia skąd, wyciągnął malutką białą różyczkę. Odgarnął kosmyk z mojej twarzy i wpiął mi ją we włosy. Oparł dłonie na moich ramionach, wciąż patrząc mi w oczy. 
- Pocałuj mnie - wyszeptałam niemal niesłyszalnie. Jego twarz zaczęła powoli się do mnie zbliżać i po chwili poczułam jego usta na swoich... 
"Lo sentimos los dos el corazón nos hablo y al oído suave nos susurro..."
Przeniósł ręce na moją talię, przyciskając mnie mocniej do siebie. Odwzajemniłam pocałunek, czując jak przechodzą mnie dreszcze. Słyszałam oklaski i reakcje przechodniów, ale nie zwracałam na to uwagi. Liczył się tylko on...
W końcu oderwaliśmy się od siebie. Nasze czoła delikatnie się stykały, a oczy pozostawały zamknięte. A więc znów byłam jego narzeczoną... Już dawno nie czułam się tak szczęśliwa, jak w tamtej chwili. Byłam Julią, a on moim Romeo. Rozumiałam tą dziewczynę. Kochała go. Nie chciała nikogo innego, bo wiedziała, że tylko przy nim może być szczęśliwa, nie miało znaczenia, ile przeszkód czekałoby na ich wspólnej ścieżce.

Kilka godzin później siedzieliśmy już w samolocie. Ja wyglądałam przez okno, a German spał mamrocząc pod nosem moje imię. Spojrzałam kolejny raz na zdobiący moją dłoń pierścień. Dla kogoś mógł być zwykłą biżuterią, ale dla mnie był to symbol, znak, że należę do ukochanego, a on do mnie. Rozejrzałam się po samolocie. Za kilka godzin będziemy w Pomyślnych Wiatrach. Ciekawe dlaczego ktoś tak nazwał miasto. Ale jeszcze ciekawsze było co wydarzyło się w domu podczas mojej nieobecności. Pogrążona w rozmyślaniach, odpłynęłam w niebyt.

Taksówką podjechaliśmy pod dom. Niebo było już ciemne, a my, skryci w mroku niczym złodzieje, podeszliśmy do drzwi frontowych. Po cichu weszliśmy do pogrążonego we śnie budynku. Wtem poczułam silne uderzenie. Zachwiałam się i upadłam ciągnąc za sobą narzeczonego. Kolejny cios trafił mnie w ramię. Rozbłysły światła. Przed nami stała Olga z parasolem Brunhildy w ręku i z wyraźnie zdumioną miną. Powoli wstaliśmy.
- Co państwo tu robią?! - zawołała zaskoczona.
- Podobno mieszkamy - odpowiedział German masując przedramię.
Gosposia otworzyła usta, ale przerwała jej Violetta, która wpadła do przedpokoju z prędkością godną Usaina Bolta. 
- Wróciliście! - krzyknęła, wieszając się nam na szyi. - W końcu! Tyle was ominęło! 
Wyswobodziliśmy się z jej uścisku i weszliśmy do salonu. Tam siedzieli bliźniacy, Ramallo, moja mama i Brunhilda. Cóż, ta ostatnia przywitała się z Germanem, a mnie obdarzyła "przyjacielskim" kuksańcem. 
- Gdzie tym razem wyciągnęłaś mojego Germanka? - gdyby babcia mojego narzeczonego umiała zabijać wzrokiem, dawno leżałabym już martwa.
- Ja... Nie, bo to nie tak.
Ale kobieta nie chciała mnie słuchać. Machnęła niecierpliwie dłonią, chwyciła moją mamę pod ramię i razem wyszły z pomieszczenia.
- Dobrze, że nic panience nie jest, panno Angie - Ramallo posłał mi ciepły uśmiech i również gdzieś się ulotnił.
Violetta usiadła na kanapie między bliźniakami. Javier wyjątkowo natarczywie oparł się o nią i przylgnął do jej ramienia. 
- Gdzie byliście? Nikt nie raczył mnie poinformować, co się z wami dzieje, twierdząc, że jestem "zbyt dużą plotkarą" - prychnęła Olga i spojrzała na nas wyczekująco, trzepocąc lekko rzęsami.
- Olgita, jesteśmy zmęczeni... - zaczął mój narzeczony, unosząc się z kanapy. Gosposia jednym szybkim ruchem powstrzymała go i zmarszczyła czoło. Gdy mężczyzna siedział z powrotem na swoim miejscu, znów wlepiła w nas oczy. Wiedziałam, że nie da na spokoju dopóki nie uchylimy przed nią rąbka tajemnicy.
- Ee... Byliśmy w Weronie... - zaczęłam. Kątem oka wychwyciłam chichoczącą Violettę.
- Naprawdę?! 30 lat temu byłam tam z moim chłopakiem. Spacerowaliśmy uliczkami, a tłumy Włochów wlepiały we mnie spojrzenia. Ale ja należałam tylko do niego. No mów, mów, Angie - dodała widząc moje uniesione brwi.
- Właściwie nic takiego... Podziwialiśmy balkon Julii, jedliśmy makaron, spaliśmy na dachu... No i takie tam.
- Powtórz to ostatnie - zażądała, patrząc na mnie z niedowierzaniem.
- No i takie tam... - mruknęłam, chociaż doskonale wiedziałam, o co jej chodzi. Spojrzała na mnie morderczo. - Spaliśmy na dachu - wycedziłam przez zaciśnięte zęby.
- Ale dlaczego? - jej ciekawość narastała. Wiedziałam, że rozmowie przysłuchuje niemal równie zainteresowana Viola.
- Zostaliśmy wyrzuceni z zajmowanego mieszkania, z powodu hałasów o czwartej nad ranem - odpowiedział za mnie German.
Olga wybuchnęła głośnym chichotem.
- Hałasów? W nocy? Hahaha, no dobrze. Dobrze... Hahaha... Nie wnikam... Już. Przepraszam... - wykrztusiła między kolejnymi napadami śmiechu. Gdy się opanowała, mrugnęła do mnie łobuzersko i czekała na kolejne informacje.
- Ee... - nim zdążyłam cokolwiek dodać, z mojej torebki wyskoczył Perseusz. Wylądował prosto na głowie kolanach Germana, który patrzył na niego przerażony.
- Ojej. Jakie słodkie stworzonko. Takie milusie. Panienko Angie, to pani?
- Ee... Nie zupełnie. Olgo, jeśli chcesz możesz go sobie zatrzymać. 
- Naprawdę? Mogę? Chodź szczurku, zobaczysz jak gotuję roladę mięsną. No chodź... Robert, chodź.
- Perseusz - wyszeptałam niemal niesłyszalnie. Gosposia jednak zniknęła już za drzwiami kuchni.
Teraz głos zabrała Violetta. Dowiedzieliśmy się, że Javier i Miguel zostaną u nas jeszcze kilka dni, Violetta zerwała z Leonem, a mama i Brunhilda zapisały się na wodny aerobik dla seniorów. Gdy skończyła opowiadać, chciała poznać więcej szczegółów, co do naszego wyjazdu. Jednak Miguel, zapytał czy może iść spać. W tej sytuacji przesłuchanie zostało odroczone, a ja poszłam opowiedzieć chłopcom bajkę na dobranoc, którą obiecałam Javierowi. 

Usadowiłam się na fotelu i zamknęłam oczy, zastanawiając się co opowiedzieć. Nagle przyszedł mi do głowy pomysł. 
- Żyła sobie kiedyś pewna kobieta. Była to najpiękniejsza kobieta jaka stąpała po ziemi. Miała czarne jak noc włosy, a oczy błękitne niczym poranne niebo. Na imię jej było Juliet. Każdy kto ją zobaczył zakochiwał się od pierwszego wejrzenia, ale ona odrzucała każdego z nich. Nie dlatego, że ich nie kochała. Dlatego, że nie potrafiła ich kochać. Miała serce z kamienia. I tak jak inni pragnęli być sławni, bogaci, szczęśliwi, tak ona chciała coś poczuć. Cokolwiek. Ból, cierpienie, miłość, radość... To było obojętne. Chciała być jak inni ludzie. Była gotowa oddać wszystkie swoje bogactwa, urodę, ale na nic się to nie zdawało. Wreszcie, gdy utraciła nadzieję, do jej dworu przybyła staruszka ubrana w łachmany. "Wiem jak ci pomóc. Ale jeśli mam rację, to poczujesz najgorszy istniejący ból. Czy jesteś na to gotowa?" - Zapytała. Juliet przytaknęła. Wtedy staruszka machnęła ręką, a w sali pojawił się młodzieniec. Był wyraźnie przerażony. Jego półprzymknięte powieki drgały, a usta były posiniałe. Ubrany był w brudną szatę. "Zabiorę mu serce i dam je tobie. Będziesz wówczas czuła, ale poczujesz przerażający ból. Jesteś gotowa?"  - Głos starszej pani był lodowaty. Kamiennoserca zawahała się i... odmówiła. "Nie mogę tego zrobić. Nie boję się cierpienia, ale nie mogę pozbawić kogoś serca."Gdy to powiedziała, stało się coś niezwykłego. Ziemia zadrżała, a Juliet poczuła... Właśnie. Poczuła. Rozejrzała się, ale staruszki nigdzie nie było. Natomiast młodzieniec nie był już przerażony, ani brudny. Stał wyprostowany, odziany w lśniącą szatę, uśmiechnięty. Na widok zdumionej miny rzekł: "Gdybyś zabrała mi serce poczułabyś przerażający ból. Gdybyś się przestraszyła cierpienie, nadal miałabyś kamienne serce. Ale ty poświęciłaś swoje marzenie dla mojego życia. Dlatego czujesz" Mówiąc to, podszedł do Juliet i złapał ją za rękę, a jej krew zaczęła szybciej krążyć w żyłach. Czuła. Po prostu czuła. 
Rozejrzałam się. Chłopcy zasnęli. Miguel oddychał miarowo leżąc w swoim łóżku, a Javier pochrapywał opierając swoją główkę na moich kolanach. Zachichotałam. 
- Piękna bajka - powiedział German.
Odwróciłam się. Stał w drzwiach, oparty o futrynę.
- Dziękuję - uśmiechnęłam się. - Nie jesteś za duży na bajki? 
- Na twoje nigdy - mruknął German i podchodząc do mnie ucałował mój policzek.
Zarumieniłam się i uwalniając się z objęć Javiera, wstałam. Nagle poczułam jego dłonie w okolicy kolan. German przerzucił mnie sobie przez plecy, niczym worek kartofli i opuścił pokój. Próbowałam się wyrwać, ale na darmo. Zaśmiałam się. Kolejny wybuch stłumiłam jednak w sobie, nie chcąc obudzić bliźniaków ani kogokolwiek, kto już spał. Mężczyzna zaniósł mnie do naszej sypialni, gdzie dość niedelikatnie upadłam na łóżko. Nie przestając chichotać, sięgnęłam po poduszkę i zdzieliłam nią Germana po głowie. Mój narzeczony jednak wyrwał mi ją, klapnął obok mnie i wsadził sobie poduszkę pod głowę. Następnie objął mnie i mocno przyciągnął do siebie, uniemożliwiając jakikolwiek ruch. Nie protestowałam. Zawładnęło mną bijące od niego ciepło. Wtuliłam się w niego i chwilę później zasnęłam niczym mały aniołek. 

Nazajutrz obudziłam się z dłońmi oplecionymi wokół karku ukochanego.
"A więc wracamy do szarej rzeczywistości" - pomyślałam.
W końcu byliśmy znów w Argentynie. Już po świętach. Był bodajże... Przez chwilę gorączkowo zastanawiałam się nad dzisiejszą datą. Po kilku chwilach wywnioskowałam, że musi być 2 stycznia.
Zaraz. Czy to znaczy, że idę dziś do pracy?! Zerknęłam na zegarek. Z ulgą stwierdziłam, że jest dopiero szósta. Postanowiłam jednak, że wstanę, aby odpowiednio się przygotować. German wciąż, choć nieco słabiej niż wieczorem przyciskał mnie do siebie, miarowo oddychając. Starając się go nie obudzić, wyślizgnęłam się z łóżka. Spojrzałam jeszcze raz na niego. Tak słodko spał. Delikatnie ucałowałam go w policzek i szepnęłam "Wyglądasz uroczo, kiedy śpisz", chociaż wiedziałam, że nie usłyszy. Uśmiechając się pod nosem, westchnęłam i wyszłam z pokoju.
__________________________________________
W końcu jest rozdział. :)
Musicie nam wybaczyć, że czekaliście tak długo.
Męczy nas niemiłosierne lenistwo.
Evamos milion de besitos. ♥
J & B

PS. Możecie śmiało pisać czego oczekujecie w kolejnych rozdziałach. Czekamy na propozycje. :)
PS2. Założyłam bloga o Clarze Alonso. Poszukuję współautorek. Więcej informacji: tutaj - Julia.