Rozdział 89

Rozdział 89.

Wróciwszy do domu przysiadłam na kanapie i złapałam się za czoło. Głowa dosłownie pękała mi od nadmiaru myśli. Wtem poczułam perfumy Germana i jego głos tuż nade mną.
- Angie... - zaczął powoli. Jego słowa boleśnie obijały mi się o wnętrze czaszki. Do oczu zapłynęły mi łzy. - Gdzie byłaś? 
Obawiałam się tego pytania. Miałam dość wymyślania dziecinnych wymówek. Mój narzeczony nadal nie wiedział o doktorze Fidelu i moich problemach. Wiedziałam, że prędzej, czy później będę musiała wyznać mu prawdę. Teraz przyszedł ten moment. Teraz albo nigdy. Wzięłam głęboki oddech i powiedziałam:
- Byłam u psychologa, German.
- J-jak kto u psychologa? - zapytał, akcentując ostatnie słowo. - Dlaczego mi nie powiedziałaś? Sądziłem, że ufamy sobie nawzajem.
- To nie tak... Bo ja...
- W takim razie jak?
Nie miałam sił, aby powiedzieć cokolwiek innego. Pospiesznie wstałam z kanapy i wybiegłam z domu, nie dając mężczyźnie szans na zatrzymanie mnie. Wyszedłszy na ulicę poczułam nieznaczną poprawę. Rześki wiaterek orzeźwił mnie i dał niewielką porcję energii.
Stwierdziłam, że pójdę do studia. Miałam jeszcze trochę dokumentów do uzupełnienia. Szczerze mówiąc, było to ostatnią rzeczą, jaką miałam w tej chwili ochotę robić, ale uznałam, że praca pomoże mi odrzucić od siebie ponure myśli. Tak więc zebrałam się w sobie i ruszyłam w stronę budynku studia.

W podłym nastroju weszłam do pokoju nauczycielskiego. Zastałam tam tylko Jackie, która również ślęczała nad papierami w słabym świetle lampki. Wymamrotałam jakieś powitanie, po czym usiadłam na jednym z krzeseł w bezpiecznej odległości od kobiety, która za mną nie przepadała.
Zerknęłam na zadrukowaną małą czcionką, białą kartkę. Literki rozmywały i mieszały mi się przed oczami, jednak nie dałam za wygraną. Ból głowy powoli powracał...
Wtem usłyszałam dźwięk przychodzącego sms-a. Miałam tylko nadzieję, że nie pisał do mnie German... Z ulgą stwierdziłam, że to wiadomość od Violetty. Z trudem skupiłam wszystkie zmysły, aby odczytać jej treść. 

Angie, mam złą wiadomość.

Babcia Brunhilda przyjedzie na weekend.

Treść sms-a przeżarła mnie dogłębnie. Brunhilda... Czy mogło być coś gorszego niż przyjazd tej, nienawidzącej mnie, starej wiedźmy? Znów zakręciło mi się w głowie. Nie miałam już sił, aby walczyć z bólem. Zsunęłam się na podłogę. Ostatnie, co pamiętam to twarz Jackie nade mną. Później ogarnęła mnie ciemność, a ból minął...

- Proszę pani... Proszę pani... Doktorze Gancho... Doktorze!
- Siostro, proszę nie panikować i przynieść więcej lodu - dobiegł mnie nonszalancki głos wcześniej poznanego lekarza.
Z najwyższym wysiłkiem uchyliłam powieki i zamrugałam boleśnie, czując palące łzy w oczach. Szybko je zamknęłam i mogłam jedynie nasłuchiwać tego, co dzieje się nade mną.
- Proszę opisać, co się wydarzyło - rzucił od niechcenia doktor.
- Właściwie nic takiego. Angie przyszła do studia i zabrała się za uzupełnianie papierów. Kilka minut później dostała sms-a i po chwili zemdlała. Nie udało mi się jej ocucić, więc wezwałam karetkę.

- Jasne... A czy panna - zawiesił się na chwilę - Angeles okazywała jakieś niepokojące objawy zanim zemdlała? Może... mówiła do siebie albo... zdawała się widzieć coś, czego pani nie widziała? - poczułam palące uczucie w żołądku. Ten człowiek najzwyczajniej w świecie miał mnie za wariatkę...
 - Nie, raczej nie... Chociaż, kiedy przyszła do pokoju nauczycielskiego wydawała się wpół przytomna. Jakby nie spała co najmniej kilka nocy.
- Tak... Dobrze... Dziękuję pani... - wyjąkał doktor Gancho. Jego głos wydawał się nieco wyższy niż zwykle, a ton nie był już tak bezczelny.
Powoli otworzyłam oczy i zamrugałam, odczuwają nieznaczną poprawę. Mogłam swobodnie patrzeć.
- Przepraszam... Blas... Doktorze Gancho... - wycharczałam.
Zerknęłam na lekarza, który dosłownie pożerał Jackie wzrokiem. Kobieta również wpatrywała się w niego jak urzeczona. Dopiero po chwili spostrzegli, że się obudziłam. 
- Tak... Pani omdlenie najwyraźniej było wynikiem zmęczenia, panno...
- Angeles - mruknęłam niecierpliwie.
- Właśnie... Zostanie pani w szpitalu na noc, a rano może udać się pani do domu... Położna może podać pani coś do jedzenia, jeżeli pani chce...
- Poproszę tylko o szklankę wody - powiedziałam i opadłam z powrotem na poduszki.
Uzupełniwszy płyny, znów zamknęłam oczy i bez trudu usnęłam...

Rankiem obudziłam się wypoczęta, pełna sił i gotowa do rozpoczęcia nowego dnia. Sięgnęłam po telefon. Spostrzegłam kilkadziesiąt nieodebranych połączeń od Germana, Violetty, Ramallo, a także kilka sms-ów z zapytaniem, gdzie jestem.

Wróciłam do domu jakąś godzinę później. Weszłam do kuchni i zastałam tam Olgę. 
- Panienka Angie! Gdzie pani była? - gosposia spojrzała na mnie z niedowierzaniem. - Martwiliśmy się!
- Dużo by mówić Olgo...
- Ależ ja mam czas, proszę opowiadać - kobieta przysiadła się obok mnie i popatrzyła wyczekująco.
- Zaczęło się od tego, że... 
Nim zdążyłam rozwinąć jakikolwiek wątek do kuchni wpadł German. Spojrzał na mnie, jakby nie dowierzając własnym oczom, a następnie zapytał:
- Angie, gdzie ty się podziewałaś?
- German, ja...
- Pewnie znów byłaś u tego swojego psychologa... Mogłaś chociaż powiedzieć, że nie zamierzasz wracać na noc. Masz pojęcia, jak się martwiliśmy?!
- Nie krzycz na mnie!
- Angie, nie spałem przez pół nocy! 
- Mogłeś...
- No co? Co mogłem? Mogłem tylko siedzieć i czekać, aż łaskawie raczysz dać znak życia!
- Tato, gdzie są moje buty? - dobiegł mnie głos Violetty.
Wykorzystując chwilę zamieszania, czmychnęłam do swojego pokoju. Przysiadłam przez chwilę na łóżku i wlepiłam wzrok w ścianę. Zegar pokazywał kilkanaście minut po ósmej. Z przerażeniem stwierdziłam, że spóźnię się na zajęcia w studio. Porwawszy jakieś ubrania, popędziłam do łazienki, aby się odświeżyć.

Pół godziny później gotowa do wyjścia po cichu zeszłam na dół i dyskretnie opuściłam dom. Nie miałam ochoty na konfrontację z żadnym z domowników. Pogoda na dworze dopisywała. Obiecałam sobie, że postaram się chociaż na chwilę zapomnieć o problemach. Przyspieszyłam kroku i już po chwili znalazłam się w studio. Zdążyłam dosłownie minutę przed dzwonkiem. Wpuściłam uczniów do klasy i zaczęłam lekcję od krótkiej rozśpiewki.

Zajęcia minęły mi nadzwyczaj szybko. Nim się spostrzegłam było już wpół do trzeciej. Powędrowałam do pokoju nauczycielskiego. Uczniom udało się skutecznie poprawić mój zły humor. W pomieszczeniu powitał mnie Pablo.
- Co u ciebie słychać, Angie? 
- Właściwie nie najlepiej. Pokłóciłam się z Germanem, dwa razy zemdlałam i nadal muszę chodzić na terapię, która właściwie niewiele mi pomaga.
- Terapię do...
- Doktora Fidela. Tego lekarza, którego mi poleciłeś.
- Ach, jasne. Posłuchaj, Angie... Muszę ci coś powiedzieć.
- Mów śmiało - zachęciłam go.
- No bo ja... Wyjeżdżam - jego słowa nie chciały do mnie dotrzeć. Otworzyłam szeroko oczy, nie dowierzając własnym uszom. - Dostałem ofertę pracy w studio tanecznym w Meksyku. 
- Ja-jak kto w M-meksyku? - wyjąkałam.
Nie mogłam w to uwierzyć. Mój najlepszy przyjaciel miał zamiar wyjechać. Tu, w Buenos Aires, zawsze miałam go przy sobie i mogłam liczyć na jego dobrą radę, ciepłe słowa pocieszenia i pomoc w razie problemów... A teraz miało go zabraknąć? Nie potrafiłam przyjąć tego do wiadomości.
- A-ale... Ja... Pojedziesz? - wypaliłam.
- Nie wiem, Angie. Ta oferta to naprawdę coś, ale nie wiem, czy mógłby zostawić nasze studio, Buenos Aires, ciebie... 
- Pablo, jeżeli to cię uszczęśliwi... To musisz tam pojechać... Ale wiedz, że - głos mi się załamał. - Że będę za tobą strasznie tęsknić...
- Ja też będę tęsknić, jeżeli wyjadę, Angie... Bo... Wciąż cię kocham. Tak naprawdę... Nigdy nie przestałem.
Spojrzałam prosto w brązowe oczy przyjaciela. Nie spodziewałam się takiego wyznania z jego ust. Szczególnie teraz... Zamurowało mnie. Nie miałam pojęcia, co odpowiedzieć. Wtem drzwi pokoju nauczycielskiego z otworzyły się z hukiem i do pomieszczenia wpadł Gregorio.
- Pablo, oni nic nie potrafią! Na dodatek ten knypek w czapce zepsuł odtwarzacz. Niby jak mam teraz prowadzić lekcje?! Chodź tu i zrób coś z tym! - warknął na jednym oddechu.
Pablo posłał mi przepraszające spojrzenie i opuścił pokój nauczycielski. Poczułam swego rodzaju ulgę. Nagle poczułam wibrowanie telefonu w tylnej kieszeni. Otrzymałam wiadomość od poznanego w przychodni Conrado, Luisa.

Droga Angeles, czy zgodzisz się zjeść dziś ze mną kolację?

Oczywiście to nie randka.

Wiem, że masz narzeczonego.

Jeżeli chcesz, czekam na ciebie w parku przy fontannie.

Luis.

Zawahałam się przez chwilę. Chyba nie ma nic złego w tym, że się z nim spotkam? Zresztą to wyłącznie mój znajomy. Uśmiechnęłam się do siebie i opuściwszy studio, skierowałam się do parku. Kilkanaście minut później byłam już na miejscu. Luis był ubrany w ciemny garnitur i granatowy podkoszulek. 

- Witaj, Angeles. Cieszę się, że przyszłaś.

- Cześć, Luis - uśmiechnęłam się.

Mężczyzna wyciągnął spod garnituru białą różę i podał mi ją. 

- Dziękuję. Jest śliczna. 

- Tak samo, jak ty... 

- To co, idziemy?

- Tak, chodźmy. 

Chwilę później siedzieliśmy już przy stoliku w restauracji. Wnętrze skąpane było w jasnym odcieniu beżu, a stoliki nakryte brązowymi ubrusami. Prócz nas w pomieszczeniu siedziało jeszcze kilka par. Już po chwili kelner przyniósł nam nasze zamówienie.  Rozmowa toczyła się gładko. Dowiedziałam się, że Luis był adwokatem w niewielkiej kancelarii. Postanowił jednak, że zmieni coś w swoim życiu, gdyż nie czuł się dobrze w poprzednim zawodzie. Dlatego też zapisał się na terapię do doktora Fidela. Dzięki jego pomocy, zebrał w sobie odwagę i otworzył gabinet stomatologiczny. Im dłużej przyglądałam się mężczyźnie, tym więcej znajomego w nim dostrzegałam. 

Nagle z kąta pomieszczenia usłyszałam znajomy śmiech. Spojrzałam w tamtą stronę i ujrzałam Jackie.

- Blas, jesteś taki zabawny - zachichotała. 

Po drugiej stronie stolika dostrzegłam znajomą twarz. Był to doktor Blas Gancho. Ten sam, który opiekował się mną gdy byłam w szpitalu. W towarzystwie Jackie wydawał się nieco bardziej wyluzowany i już nie tak bezczelny. Odwróciłam wzrok i znów spojrzałam na mojego towarzysza.

- Przypominasz mi kogoś, Luis.

- Naprawdę? Ale kogo?

- Nie mam pojęcia... Ech, może tylko mi się wydaje... Wiesz, że mam siostrzenicę? - zaczęłam.

- A wiesz, że jesteś cudowna?

Po tych słowach ujął moją dłoń i spojrzał mi głęboko w oczy. W tym momencie mnie olśniło.

- Już wiem! To ty! Jak w ogóle śmiesz! To ty mnie wtedy upiłeś! I jeszcze chciałeś, żebym brała narkotyki! A teraz zapraszasz mnie na kolację jak gdyby nigdy nic! Wstydziłbyś się! 

Wyrwałam dłoń z jego uścisku.

- Angeles, to nie tak...

- A więc tak? Gabinet stomatologiczny, tak?! Zmiana w życiu? Dobre sobie! Założę, że nadal jesteś perfidnym dilerem, a ta terapia to tylko przykrywka! No to?! Co się tak gapisz?! - wstałam z krzesła. - Ty... Ty kaktusie! Bambus jeden! Przebrzydły kłamca!

Po tych słowach cisnęłam mu w twarz różą, którą mi dał i wybiegłam z restauracji. Oczy wypełniły mi się łzami. Żałowałam, że pozwoliłam sobie spotkać się z Luisem. Czułam się oszukana, naiwna... 

Biegłam w stronę domu, potrącając ludzi, których napotkałam na swojej drodze. Miałam mętlik w głowie i dość wszystkiego. Jedyne, czego pragnęłam to móc wypłakać się w poduszkę. Wbiegłam do domu, zatrzaskując za sobą drzwi. Pędząc w stronę schodów na górę, wpadłam na Germana. Mężczyzna chwycił mnie za ramiona, uniemożliwiając wykonanie mi jakiegokolwiek ruchu. Spojrzałam mu prosto w oczy przez łzy.

- Angie, co się... 

 Nie dałam mu dokończyć. Rzuciłam mu się na szyję i mocno go przytuliłam, szlochając. 

- Przepraszam - wykrztusiłam między napadami płaczu. 

German, chociaż nieco zaskoczony, objął moje plecy i przycisnął mnie do siebie, próbując mnie uspokoić. Gdy udało mi się poskromić płacz, chwyciłam go za rękę i poszliśmy do naszej sypialni. Tam usiedliśmy na łóżku. Wtuliłam się w jego ramiona i opowiedziałam mu o wszystkim. O Piotrusiu, o moich halucynacjach, o Conrado, doktorze Gancho, Jackie, a nawet i Luisie. Z każdym wypowiedzianym słowem następowała poprawa. Wyrzucałam z siebie ból. Powoli opuszczał mnie smutek, a pustka zdawała się mniejszą i nie tak bolesną. Rany powoli koiły się, dzięki jego obecności. German okazał się niezrównanym słuchaczem. Zakończywszy moją opowieść znów wybuchnęłam niekontrolowanym płaczem. 

- Przepraszam cię... Naprawdę przepraszam... Dawno powinnam ci o tym wszystkim opowiedzieć. Ale... bałam się, że pomyślisz, że zwariowałam.

- Angie, kochanie, proszę nie płacz już. Cieszę się, że opowiedziałaś mi o tym wszystkim. Czuję, że mi ufasz. Kocham cię.

- I ja ciebie też - wyszeptałam i przymknęłam oczy.

Byłam wdzięczna, że towarzyszył mi w tych trudnych chwilach. To nie był już ten sam człowiek, który odebrał mi siostrzenicę. Naprawdę się zmienił. Był taki, jakim go pokochałam...

- Kochanie... - zaczęłam. - Czy to prawda, że na weekend przyjedzie Brunhilda? 

- Tak... Wiem, że jej nie lubisz, ale... Zadzwoniła dzisiaj rano i powiedziała, że przyjeżdża. Nie chciałaby nawet słyszeć o tym, że moglibyśmy jej nie przyjąć. Wiem, że nie jest zbyt uprzejma dla ciebie, ale...

- Nie ma problemu. Wiem, jaka jest. Jakoś będę musiała ją znieść...

- Przejdziemy przez to razem, najdroższa - szepnął mi do ucha. Poczułam zalewającą mnie od środka falę ciepła i dreszcze na całym ciele.

Powoli zbliżyłam się swoje usta do jego i pocałowałam go. German przytrzymał mój podbródek palcami i delikatnie, acz zdecydowanie odwzajemnił pocałunek. Odsunęłam się od niego i oparłam swoje czoło o jego. Mężczyzna zbliżył się i ucałował mnie w szyję. Objęłam dłońmi jego kark, zbliżyłam usta do jego twarzy i usadowiłam je na policzku narzeczonego. Pogłaskał mnie po włosach i mocno przytulił.

- Sprawdzę, co u bliźniaków - szepnęłam mu do ucha i nim zdążył zareagować, zeskoczyłam z łóżka. Wychodząc posłałam mu buziaka i zniknęłam.

Postanowiłam, że pójdę najpierw do łazienki. To był dobry pomysł, gdyż dopiero lustro ukazało mi rozmazany makijaż i potargane włosy. Po doprowadzeniu się do porządku, zapukałam do pokoju bliźniaków.

- Cześć, szkraby, co słychać? - starałam się brzmieć optymistycznie.

- Spoko - rzucił Javier. - Tylko ten kujon wariuje - chłopiec wskazał na Miquela, ślepo zapatrzonego w jakiś papier. 

- Co to takiego, Miquel? - spytałam. 

- Mamy zaszczyt zaprosić Miquela Chorizo na próbny miesiąc nauki w liceum im. Domingo Faustino Sarmiento w Rosario. Celem tego projektu jest integracja młodych geniuszy z całej Argentyny. Pobyt w naszej szkole obejmuje... 

- Czytasz to już dzisiaj setny raz! Daj sobie spokój. Sprawa wygląda tak: kujon dostał propozycję mieszkania w internacie z innymi kujonami. Jest szansa pozbyć się go... znaczy wysłać go na miesiąc do Rosario. 

- Pod warunkiem, że państwo się zgodzą... - pisnął Miquel.

- Nie wiem, co powiedzieć. Miquel, gratuluję... Ale... pytałeś rodziców?

- Zatelefonowałem do nich kilka godzin temu. Nie mają nic przeciwko, jeżeli państwo zgodzą się pokryć koszty wyjazdu... Przy czym pobyt w tej szkole mam refundowany. Pani narzeczony także wyraził swoją zgodę.

- Ja... Nie mam nic przeciwko. Jeżeli German się zgodził i jesteś pewny, że chcesz jechać, to proszę bardzo.

Miquel podszedł do mnie i przytulił się do mojego brzucha. Kucnęłam i objęłam malca. 

- Będziemy za tobą tęsknili. 

- Spokojnie, to tylko miesiąc. Będziemy w kontakcie telefonicznym.

Po tych słowach puścił mnie i zabrał się do pakowania walizki. Uśmiechnęłam się do skwaszonego Javiera i opuściłam pokój chłopców.

_________________________________________

I tak oto nastał 89.

Od razu mówię - na romantyzm nie miałam weny, co zresztą widać.

Jeżeli ktoś się nie połapał - Luis to ten sam Luis, który jakiś czas temu zabrał A. na drinka i proponował jej "sól" (patrz rozdział 70).

Brunhilda i wielki come back. Już w nexcie. :D

Szybka kłótnia Germangie i zgoda. xD Doktorek Gancho i Jackie. ^^

Czyli psychoza, jak zwykle. 

Enviamos besos. ♥

J & B