Rozdział 60

Rozdział 60.

- ...Będzie pani miała prawdopodobnie niewielką bliznę. Proszę się jednak nie martwić, raczej nie będzie widoczna - lekarz uśmiechnął się.
Podziękowaliśmy mu i wróciliśmy do domu. Violetta już na nas czekała.
- Gdzieście się podziewali? Mam nowiny... Angie, co ci się stało? - zapytała na wstępie.
Opowiedziałam jej całą historię.
- Dobrze, że nic ci nie jest. A właśnie! Rozdałam już zaproszenia, impreza za trzy dni. I dostaliśmy list - wyrzuciła z siebie dziewczyna jednym tchem, wyjmując z torby kopertę.
German otworzył list i zaczął go czytać na głos:

Drogi Germanie i kochana Valencio!

Jestem niezmiernie zadowolona z naszego ostatniego spotkania.

Dotarły też do mnie interesujące wieści.

Podobno uroczy pan Ramallo się ożenił!

Możecie mi wyjaśnić, dlaczego nie zostałam zaproszona?

Mam nadzieję, iż naprawicie swój błąd i znów mnie do siebie zaprosicie.

Oczywiście liczę, że pozbyliście się już tej jędzy, Angie. 

Ja w jej wieku byłam wspaniałą, delikatną osobą,

a nie niezgrabną szafą w łachmanach.

Ale cóż, zawsze znajdzie się taka imbécile. 

 Pamiętajcie, iż przyjadę na dłużej tylko,

gdy jej nie będzie.

Pozdrów tego konia i szczura, Valentinko.

                                     Bises,

                           Brunhilda Mégère.

PS. Odwiedźcie mnie kiedyś w moim rodzinnym Bordeaux. 

- Przynajmniej jej nazwisko pasuje do charakteru. - mruknęłam. 

- Angie, nie opuszczaj nas! Bo inaczej przyjedzie na dłużej! - zawołała dramatycznie Violetta.

Zaczęliśmy się śmiać. Wygłupialiśmy się tak jeszcze przez dobry kwadrans. - Zaraz, trzeba będzie jej odpisać! - krzyknął nagle German. 

 - Mogę ja to zrobić? - zapytała Viola mrugając do mnie. 

Mój narzeczony popatrzył na nią podejrzliwie, ale się zgodził. Wtem zadzwonił mój telefon.

- Halo? 

- To jaaa! Olga! Dzwonimy żeby panią pozdrowić! I resztę też! Proszę przekazać, że jest fantastycznie! - uśmiechnęłam się słysząc głos świeżo upieczonej małżonki. Przy okazji głos ten usłyszeli pozostali domownicy i pewnie pół dzielnicy. 

- Świetnie! U nas też wszystko w porządku... - dotknęłam zabandażowanej głowy. - ...No, prawie.

- Nie radzicie sobie beze mnie, co? Trudno! Został mi jeszcze tydzień wypoczynku i nie zamierzam wracać. A wie pani, że zamierzamy się za... Dobrze, Ramku!... Cóż, ja zamierzam się zapisać na kurs garncarski?! To papa, lecę się poopalać! - Olga rozłączyła się. A ja z westchnieniem ulgi pozwoliłam uchu odpocząć od jej okrzyków.

- Angie, może zamówimy pizzę na kolację? - zaproponował German.
"Ciekawe czy mojemu narzeczonemu nie chce się gotować, czy jeść moich...dań." - pomyślałam.

- Jasne, wy wybierzcie - wyszczerzyłam zęby i poszłam w stronę basenu.

Zatrzymałam się dopiero przy leżakach. Usadowiłam się na jednym z nich i zaczęłam się opalać. Leżałam i leżałam, ale raczej zbledłam niż się opaliłam. Niepocieszona wróciłam do domu, do którego właśnie dostarczono pizzę. A raczej 3 duże pizze. Zaczęliśmy jeść, nieustannie się wygłupiając. 
- A na kiedy ustaliliście datę ślubu? - zaskoczona pytaniem Violi, zakrztusiłam się kawałkiem pizzy z kurczakiem. 

Na ratunek przybył mi German. Zaczął mnie poklepywać po plecach, a rozbawiona siostrzenica patrzała na nas jak na kreskówkę.
- No wiecie, mieszkacie razem, sypiacie razem, więc tak wyczekuję... - ciągnęła.
Na te słowa poczerwieniałam, nieustannie się krztusząc. Gdy w końcu udało mi się odzyskać dech, spojrzałam na nią spode łba. 
.- Nie zaplanowaliśmy jeszcze daty. A sypiamy ze sobą w ścisłym znaczeniu tego słowa... to jest śpimy w tym samym miejscu o tym samym czasie... nie... - moja niespójna wypowiedź jeszcze bardziej rozbawiła dziewczynę. 
- Bardzo zabawne! - Zawołał mój towarzysz i poszedł z Violettą po aparat, który został na górze, bo chcieli koniecznie zrobić pamiątkowe zdjęcia. 
Zostałam sama. Nagle ciszę przerwał odgłos otwierania drzwi dobiegający z kuchni. Ale przecież je zamknęłam... Przez głowę przebiegły mi tysiące myśli. Jeżeli to włamywacz... Już raz granie odważnej źle się skończyło... Postanowiłam jednak wziąć miotłę i sprawdzić kto to. Stąpając najciszej jak umiałam podeszłam do kuchni. W ciemności dostrzegłam postać w czarnej, dresowej bluzie. Nie wahając się ani sekundy, zaczęłam okładać istotę moją "bronią". 
- Angie, przestań! - Ten głos był znajomy. Włamywaczem był...
- Leon, strasznie przepraszam! Ale kto to widział zakradać się tak... Wzięłam cię za złodzieja! - Pomogłam chłopakowi wstać.
- Violetta zostawiła komórkę w studiu, a drzwi były niedomknięte. Ubrałem bluzę z kapturem, bo trochę wieje, a ostatnio miałem chore uszy! - Tłumaczył się młodzieniec wycierając krew, która płynęła obficie z jego nosa.
W tym momencie doszli do nas domownicy.
- Leon, co się stało? Angie... Dlaczego trzymasz złamaną miotłę? - Violetta patrzała na nas jak na... cóż, jak na psychopatów. 
- Przyniósł ci telefon, a ja wzięłam go za włamywacza i trochę... poobijałam go. - Wymamrotałam zawstydzona. 
- Angie, już raz dziś poskramiałaś złoczyńcę! Mało ci jednej rany? - Zawołał pan domu, roześmiany i zły jednocześnie.
Leon spojrzał na mnie i dostrzegł bandaż otaczający moją głowę niczym turban. 
- Przyłóż chusteczkę do nosa, pochyl się i przyłóż lód do karku i czoła. - Zarządził German przypomniawszy sobie o poszkodowanym, wręczając mu niezbędne produkty. Po chwili chłopak usadowił się na krześle i z pomocą swojej dziewczyny wykonał polecenie mężczyzny. Ja tymczasem stałam z połamaną miotłą, która nie wiedzieć kiedy złamała się podczas ataku. 
- To ja... Ekhm... Pozamiatam! - Wydusiłam z siebie i wyszłam z kuchni.
German wyszedł za mną, ale on śmiał się jak oszalały.  Po chwili dołączyła do nas Viola. Popatrzała na mnie rozbawiona. 
- Leon już poszedł. Ale na drugi raz nie bij go, bo ja chcę żywego chłopaka. - Powiedziała.
- Nie będę. To było niechcący. Znaczy celowo, ale nie wiedziałam, że to on. Przepraszam cię za to. To ja...dobranoc. - Wytłumaczyłam się i pobiegłam na górę. Przebrałam się szybko w piżamę i poszłam do sypialni Germana. Chciałam zaczekać na narzeczonego, ale zmorzył mnie sen.
                                                                  
Może być? 
Koniecznie przetłumaczcie sobie nazwisko Brunhildy. Jest francuskie (tak dla odmiany :D).

Chimeneas, mantequilla y bromas. ♥
J & B