Rozdział 61

Rozdział 61.

Kolejny dzień minął na przygotowaniach do sobotniego przyjęcia. Wszystko było dopięte na ostatni guzik. W lodówce stały napoje gazowane, na półce przygotowane płyty z muzyką, a German podejmował próbę negocjacji w sprawie zasad.

- Violetto! Będę stał tam w kącie i pilnował, żeby nikt się nie całował! Poza tym, masz wolną rękę!
- Tato! Możesz stać, ale proszę nie wtrącaj się! Nie możesz kontrolować gości! - Viola mówiła tak szybko, że ledwie dało się ją zrozumieć.
- Dobrze, ale ty popilnujesz, aby nic niewłaściwego się nie zdarzyło!
Na szczęście wymiana zdań nie trwała długo. Wszyscy poszliśmy się wcześniej położyć, żeby być nazajutrz wyspanym.

Obudziły mnie promienie słońca przebijające przez zasłony. Germana już nie było. Spojrzałam na zegarek - 10:00. Do przyjęcia pozostało sześć godzin. Nic nie mogło go zepsuć. Ubrałam się i zeszłam na dół. Pozostali jedli już śniadanie, które najwyraźniej przyrządził mój narzeczony. Dołączyłam do nich i zaczęłam jeść wyśmienitą zupę mleczną. Całe szczęście, iż pan domu ma talent kulinarny! 
Po posiłku poszłyśmy się przygotować. Wybrałam sukienkę w delikatne kwiaty i granatowe koturny. Całości dopełniał bandaż otaczający moją głowę. Tak wystrojona poszłam zajrzeć do gabinetu, w którym zaszył się mój szwagier. Gdy weszłam, poczułam jak przechodzi mnie dreszcz. Jak on zachwycająco wyglądał! Ubrał czarną koszulę, która podkreślała jego typowo argentyński typ urody. Zamarłam wbijając w niego wzrok.
- Angie? Halo, Angie? Żyjesz? - German zaśmiał się i podszedł do mnie.
- Słucham? Znaczy ja... - jąkałam się pod wpływem jego spojrzenia. A myślałam, że już przeszłam ten etap.

Mężczyzna delikatnie ujął mnie za brodę i pocałował mnie. 
"Quiero que sepas que podrás hacerlo. Ahora o nunca a vivir lo intenso". 
Całowaliśmy się delikatnie. Chwila stała się wiecznością. Kojący dotyk warg German niweczył wszelkie troski. Liczył się tylko ten jakże ulotny moment. Niestety nic nie trwa wiecznie. Odsunęłam się od pana domu i znowu mnie zamurowało pod wpływem jego czekoladowych oczu. A może po prostu miałam ochotę na coś słodkiego?
- Muszę zjeść czekoladę! - zawołałam, nie zdając sobie sprawy, że mówię na głos.
- Olga ukryła czekoladę mleczną w szafce koło lodówki, tej po prawej. Dokładnie na górnej półce, za mąką - mój narzeczony uśmiechnął się ciepło.
- A... Ekhm... Dziękuję... - wymamrotałam i wyszłam z pomieszczenia. A dokładniej próbowałam wyjść, ale jedyne co zrobiłam, to weszłam w drzwi i upadłam.
- Ja... Szukam soczewek! - starałam się wytłumaczyć.
- Angie... Nie nosisz soczewek. - German pomógł mi wstać.
- Nie noszę? Czyli mi nie wypadły! Więc nie mam czego szukać! - wyszłam szybko z pokoju, zanim mężczyzna zdążył odpowiedzieć coś na moje głupoty.
Chciałam pójść po czekoladę, ale przypomniałam sobie słowa Brunhildy i uznałam, że nie dam jej satysfakcji i nie stanę się szafą. Zmieniwszy zdanie popędziłam na górę. Tam, w oczekiwaniu na zabawę, zaczęłam czytać jakąś książkę. Nawet nie sprawdzałam tytułu. Była tak przeraźliwie nudna, iż usnęłam z tomem w dłoni. Obudził mnie dopiero głos siostrzenicy.
- Angie! Wstawaj, za dziesięć minut przyjęcie! Angie! 
Otworzyłam oczy.
Violetta pociągnęła mnie za rękę i wyszłyśmy. Właściwie wyszłyśmy to za duże słowo. Viola "odholowała" pół śpiącą mnie do salonu. Tam udało mi się stanąć na własnych nogach i stanęłam koło Germana. Nagle rozległ się dzwonek do drzwi. Zegar wskazywał idealnie 16:00. Siostrzenica otworzyła drzwi, za którymi stali Leon, Tomas, Francesca, Camila i Maxi. Weszli do środka i przywitali się ze mną i z Germanem. Wtedy dzwonek odezwał się kolejny raz. Kolejnymi gośćmi był Braco, Napo, Naty i Broadway. Za nimi wszedł Federico, który przyjechał kilka dni temu z Włoch wraz z matką. Violetta puściła muzykę i wszyscy zaczęli tańczyć. Pociągnęłam Germana w stronę kuchni, ale zatrzymała na siostrzenica.
- A wy gdzie się wybieracie? Dlaczego nie tańczycie? - zawołała, patrząc na nas figlarnie.
- Nie będziemy przeszkadzać... - zaczęłam, ale dziewczyna złapała nas za ręce i wyciągnęła nas na "parkiet", który powstał po odsunięciu mebli.
Zaczęłam się kiwać do rytmu, a mój narzeczony ze mną. Wyglądaliśmy... jak dwa pingwiny. Na szczęście zaraz muzyka zwolniła. German przysunął mnie do siebie i tańczyliśmy przytuleni. Widziałam jak inni też łączą się w pary. Widziałam jak niektórzy przyglądają się nam dyskretnie. Widziałam pocałunek Tomasa i Francesci. Podniosłam wzrok i przyjrzałam się oczom ukochanego. Czy istnieje coś wspanialszego niż oczy ukochanej osoby? Umilkły ostatnie dźwięki piosenki, a my odsunęliśmy się od siebie.

- To co, teraz pośpiewamy? - Violetta mówiąc to, rzuciła nam spojrzenie typu "Wy też!".
Wszyscy przytaknęli i zaczęliśmy śpiewać "Ser mejor". Nawet pan domu się przyłączył. Do tego, nieco nieudolnie, odtworzyliśmy choreografię z występu.Wyszło wspaniale. Następnie młodzież wróciła do zabawy, a ja i German schowaliśmy się w gabinecie. Mężczyzna zaczął uzupełniać jakieś dokumenty, więc sięgnęłam po jedną z jego książek i pogrążyłam się w lekturze. Wtem rozległ się dzwonek do drzwi. Spojrzałam na ukochanego, a on wzruszył ramionami i poszedł otworzyć. Rano myślałam, iż nic nie zepsuje przyjęcia. Nie przewidziałam odwiedzin pewnej starszej pani...

                                                                                         
I jak, ujdzie? 
Wena mnie opuściła, a rozdział wyszedł jakiś taki... dziwny. Trudno. 
Od razu zapowiadam - to TA starsza pani. TA, która jest chodzącą damą w szarym sweterku i nie wygląda jak szafa. :D
Ella llega. ♥
J & B