Rozdział 63

Rozdział 63.

Obudziłam się następnego dnia. Za oknem było dość ponuro. Niebo pokrywały szare chmury, z których lada moment mógł lunąć deszcz. Pogoda była niczym odzwierciedlenie tego, co działo się w mojej głowie. Westchnęłam głęboko i wyłączyłam budzik. Zegar wskazywał 6.30. Zwlokłam się z łóżka, ubrałam najciszej jak mogłam i na palcach zeszłam na dół. Odetchnęłam z ulgą, gdy znalazłam się poza domem Castillo. 
Poprzedniego dnia, przed snem, zaplanowałam, że wyrwę się chociaż na chwilę z domu... Pobędę z dala od niej. Stwierdziłam, że przejdę się do centrum handlowego, albowiem zbliżała się gwiazdka. Każdemu musiałam coś kupić. Na niektóre prezenty miałam już pomysły, na inne nie. Uznałam jednak, że na pewno uda mi się upatrzyć coś dla każdego.
Gdy doszłam w końcu na miejsce pomyślałam, że trzeba było wziąć taksówkę. Cała ja. Najpierw robię, potem myślę. Weszłam do środka i obeszłam kilkanaście sklepów. Kompletnie straciłam poczucie czasu. Długo zastanawiałam się nad prezentem dla Germana... W końcu jednak udało mi się wybrać coś w sam raz. Zerknęłam na zegarek na białym, skórzanym pasku, który założyłam rano na rękę. Wskazywał 9:45. No pięknie. Brunhilda będzie miała kolejny powód, żeby mnie skrytykować. Żwawym krokiem pomknęłam w stronę domu. O możliwości wzięcia taksówki przypomniałam sobie dopiero gdy byłam prawie na miejscu. Klepnęłam się dłonią w spocone od marszobiegu czoło. 
Weszłam do domu i pobiegłam na górę tak szybko, jak tylko mi się udało. Niestety ktoś mnie zobaczył... Na szczęście była to tylko Viola. Weszłam do pokoju, ukryłam zakupy w szafie i na chwilę opadłam wycieńczona na pościel. Szybko jednak podniosłam się z łóżka i zeszłam na dół, gdzie domownicy konsumowali już śniadanie.
- Dzień dobry - wymamrotałam.
Usłyszałam jakieś powitania, jednak nie trafiły do mnie. Spojrzałam w stronę Brunhildy. Uniosła wzrok znad talerza i na chwilę przestała konsumować pokrojonego w kostkę pomidora.
- Jak zwykle spóźniona - warknęła w moją stronę. - Mimo że mam 87 lat nie jestem takim śpiochem jak Ty. Zainwestuj w budzik. Albo raczej niech German Ci go kupi. Jak wszystko zresztą.
Zagotowało się we mnie, ale powstrzymałam się od odpowiedzi. Usiadłam przy stole i zabrałam się za jedzenie. Zjadłam tylko jednego tosta, gdyż nieustannie czułam na sobie wzrok starszej pani.
Po śniadaniu podeszła do mnie Violetta.
- Angie, gdzie byłaś rano? Kupowałaś prezenty gwiazdkowe? - dodała nim zdążyłam odpowiedzieć.
- Tak. Nie, nie powiem Ci co dostaniesz - wyszczerzyłam zęby w stronę siostrzenicy.
- Nie obawiam się. Ty tak dobrze mnie znasz, że na pewno dostanę coś super! - po tych słowach mocno mnie przytuliła. - Angie - ściszyła głos do ledwo słyszalnego szeptu - Co ja mam kupić babci, pani Bruni... No wiesz...?
- Czy ja wiem... Może miotłę - wyszeptałam chichocąc. 
- Lub nową sukienkę. W końcu ciągle chodzi w tej samej... - rzuciła dziewczyna.
Obie wybuchnęłyśmy niekontrolowanym śmiechem, jednak szybko się uciszyłyśmy, aby nie ściągnąć na siebie uwagi. 
- Spokojnie, Angie. Już ja coś wykombinuję - szepnęła z łobuzerskim uśmieszkiem i puściła mi oczko, po czym odeszła w stronę swojego pokoju. 
Obawiałam się, jaki prezent dla niej wymyśli. Sama, z braku lepszego pomysłu, kupiłam Brunhildzie szare, futrzaste kapcie.
Westchnęłam i podreptałam do gabinetu mojego narzeczonego. Delikatnie zapukałam i weszłam do środka. Na mój widok German od razu zerwał się z krzesła, podszedł do mnie i chwycił moje obie dłonie.
- Angie, tak mi przykro... No wiesz, Brunhilda. Nie mogę słuchać, jak Cię nieustannie obraża.
- Spokojnie, chyba... Chyba już przywykłam - westchnęłam, unosząc delikatnie prawy kącik ust.
German natychmiast odwzajemnił uśmiech. Spojrzał mi w oczy. Utonęłam w jego czekoladowych tęczówkach i poczułam jak się rumienię. Niczym piętnastolatka... Albo raczej pięciolatka na widok odpustowego lizaka.
Mężczyzna powoli zbliżył się do mnie i ujmując mój podbródek delikatnie musnął moją górną wargę. Szybko oderwał się od moich ust, ale nie odsunął się. Nasze usta dzieliło może kilka milimetrów. Niespodziewanie skradł mi jeszcze jeden pocałunek. 
"Si el mar se lleva cada palabra de hoy, gritare mas fuerte que este sol..."
Na tym się nie skończyło. Już po chwili namiętnie się całowaliśmy, nie zwracając uwagi na to, co dzieje się dookoła. Bo w tej chwili liczył się tylko on i błogie spotkanie naszych ust...
Przerwało nam niecierpliwe chrząknięcie. No pięknie, tylko nie ona.
- Ty naprawdę nie masz pojęcia co znaczy słowo dama.
- Tak, bo Ty masz... - mruknęłam pod nosem, chociaż na początku wydawało mi się, że tylko tak pomyślałam.
Na szczęście sędziwy wiek Brunhildy sprawił, że nie dosłyszała mojej uwagi. Natomiast do Germana, który zresztą wciąż trzymał moją dłoń, dotarły moje słowa. Zaśmiał się mimowolnie, ale szybko przerodził to w udawane kichnięcie. 
- Mam sprawę do mojego Germusia, więc wyjdź z łaski swojej.
Puściłam dłoń narzeczonego i skierowałam się ku wyjściu z gabinetu. Chwyciłam za klamkę, nim jednak otworzyłam drzwi, Brunhilda zatrzymała mnie.
- Czekaj - warknęła. - Podejdź no tu.

Posłusznie wykonałam rozkaz patrząc prosto w oczy starszej pani. Ona natomiast zmierzyła mnie wzrokiem. 
- Odwrócić się - zażądała. Ponownie, choć tym razem z nieco większą obawą spełniłam jej żądanie i odwróciłam się do niej plecami. - Masz żałosną postawę.
Po wygłoszeniu tego stwierdzenia z całej siły wbiła mi swój chudy palec w plecy. Jęknęłam cicho. Mimowolnie naprężyłam kręgosłup.
- Ta, od razu lepiej. A teraz wynocha.
Wybiegłam z gabinetu, czując jak łzy napływają mi do oczu.
________________________________________
No i jak? :>
Ah, ta Brunia. Biedna Angie. :D
Milion de besitos. ♥
J & B
PS. Nie sądzicie, że Angie bosko wygląda w szortach? :D (miała je w 71 odcinku).
PS2. Jeżeli chcecie zapraszam: Klik :3
PS3. Jak Wam się podoba piosenka, którą komponuje Angie (Algo Se Enciende) - 2 sezon - Naszym zdaniem genialna. :D Tylko czekać aż skomponuje i wykona całą. :)
PS4. Za "chwilę" siedemdziesiątka trójka! :>