Rozdział 59

Rozdział 59.

Kolejny dzień był przepiękny. Obudziłam się jako pierwsza, więc poszłam przygotować śniadanie. Brakowało mi posiłków Olgi. Przypaliłam tosty i rozlałam sok, ale wyszło mi nawet nieźle. Podałam do stołu, przy którym siedziały już dwa śpiochy.
- Cześć, Angie. To co, mogę tato? - Violetta wydawała się być czymś podekscytowana.
- No dobrze, dobrze. Ale stosujecie się do zasad i nie więcej jak 12 osób z tobą włącznie - German miał minę jakby pozwalał córce wyjść za Leona. 
- O co chodzi? Ja tu ciężko pracuję, a wy knujecie - zawołałam rozbawiona.
- Tata pozwolił mi zorganizować przyjęcie! - zakrzyknęła uradowana siostrzenica, próbując ugryźć skamieniałego tosta.
- Wytrzymasz - mruknęłam do narzeczonego i zaczęłam się cieszyć z dziewczyną.
Nagle spojrzałam na zegarek. 
- Studio! Spóźnimy się! - wrzasnęłam i wybiegłam z Violettą z domu.

Na miejscu poszłam od razu na zajęcia. Czas mijał szybko i nim się zorientowałam była już trzecia. Siostrzenica poszła już do domu. Uśmiechnęłam się, świadoma perspektywy spaceru. Postanowiłam pójść dłuższą drogą. Promienie słońca łagodnie głaskały mnie po rękach, a wiatr rozwiewał mi włosy. Minęłam park i zaczęłam kroczyć aleją, udekorowaną rzędami klonów. Nagle dostrzegłam mężczyznę. Majstrował przy zamku jednego z zaparkowanych samochodów. Po chwili otworzył auto pomagając sobie wytrychem. 
- Halo, co pan robi?! - krzyknęłam idąc w jego stronę.
Nieznajomy jak na komendę obrócił się w moją stronę. W dłoni trzymał wytrych, a ja byłam bezbronna. 
"Doskonałe posunięcie, Angeles! Marzyłaś przecież o walce z wielkim, zarośniętym facetem" - pomyślałam. 
On był co raz bliżej. Zamachnęłam się i wystrzeliłam pięść w jego stronę. Nigdy się nie biłam, ale chrupnięcie, które dobiegło z jego nosa, nie wróżyło mi najlepiej. Potem nastała ciemność. 

- Proszę pani! Proszę... O, budzi się pani - usłyszałam.
Nade mną stali policjanci, lekarz i cały tłum gapiów.
- Co się stało? - wymruczałam.
- Ktoś ukradł samochód. Wcześniej jednak panią zaatakował. Jakaś staruszka to widziała i zadzwoniła po nas - policjant wydawał się znudzony całą sytuacją. 
Dotknęłam głowy. Była zabandażowana. 
- Nic pani nie jest. Widać nie chciał pani zabić, a jedynie ogłuszyć. Zaraz czy ja pani gdzieś nie spotkałem? - zapytał. 
Rozpoznałam go - to on aresztował mnie i Germana na placu zabaw. 
- Tak... Widziałam mężczyznę... - zaczęłam.
- Ej, Blas! To ona! - zawołał funkcjonariusz, ignorując mnie. - No, proszę opowiadać. 
- Widziałam mężczyznę. Podszedł do niebieskiego auta... 
- Klasyczny kobiecy świadek. "Niebieski samochód" - zaśmiał się złośliwie.
- Dokładnie było to błękitne Porsche Cayenne, mężczyzna był brunetem. Miał brodę i włosy do ramion. Ubrany był w dżinsy i zielony t-shirt. Miał około 190 cm i był potężnie zbudowany. Podszedł do auta, ale mu przeszkodziłam. Zbliżył się więc do mnie, a ja przyłożyłam mu w nos. Więcej nie pamiętam! - wyrzuciłam z siebie wściekła. 
Policjant popatrzył na mnie i poinformował mnie, że jestem wolna, ale mogą zadzwonić. I mam się zgłosić na kontrolę w sprawie głowy. Odburknęłam coś w odpowiedzi i ruszyłam w stronę domu.

Weszłam do środka. German siedział w salonie. Na mój widok wstał i podbiegł do mnie.
- Co się stało, Angie? 
- Dostałam wytrychem - odpowiedziałam i opowiedziałam mu całe zajście.
- Ale jesteś cała? Pojedziemy teraz do lekarza i bez sprzeciwu! - Zawołał i mnie mocno przytulił. Następnie pobiegł po kluczyki i wsiedliśmy do samochodu. Droga do przychodni trwała niecały kwadrans. Na miejscu na szczęście nie było kolejki, więc mogliśmy od razu wejść do gabinetu. Doktor był pięćdziesięcioletnim mężczyzną, o siwych włosach. Obejrzał mnie i potwierdził, iż jestem tylko lekko poobijana. Rana na głowie miała się zagoić w ciągu dwóch tygodni, ponieważ była dość rozległa, ale to nic poważnego. Potem zrobił jeszcze kilka badań i zawahał się. 
- Mam dla pani wiadomość. Będzie pani miała...
                                                                    
Wiem, kompletnie bez ładu i składu, ale to Julka pilnowała żebym nie pisała bzdur. Postaram się pisać, ale obawiam się, że z marnym efektem. Jak macie jakieś życzenia/pomysły dotyczące opowiadania, to napiszcie w komentarzu. Może mi się uda je spełnić. 
Ciento dos sonrisas. ♥
J & B

PS. Postaram się jutrzejszy rozdział napisać komiczny. Z góry ostrzegam :D