Rozdział 12

Rozdział 12.

Następnego dnia przyszłam do studia i skierowałam się do pokoju nauczycielskiego. Zerknęłam na harmonogram zajęć. Wynikało z niego, że za pół godziny zaczyna mi się się lekcja. Opadłam na krzesło. Dopiero wtedy zorientowałam się, że w pomieszczeniu nie byłam sama. W głębi pokoju nauczycielskiego siedziała Jackie. Wyglądało, że uzupełnia jakieś papiery, jednak raz po raz zerkała na mnie. Po chwili wyjęła jakąś książkę i zaczęła ją kartkować. Odwróciłam spojrzenie. W torebce rozległ się dzwonek telefonu. Na wyświetlaczu zobaczyłam numer Pabla. Zawahałam się przez sekundę i odrzuciłam połączenie. Telefon zadzwonił ponownie, znów nie odebrałam i hałaśliwie odstawiłam telefon na biurko. Gdy dzwonek rozległ się po raz trzeci Jackie cmoknęła niecierpliwie. Spojrzała na mnie pogardliwie i opuściła wzrok na tekst w książce. Jednak jej oczy nie poruszały się, byłam pewna, że wcale nie czyta... że czeka tylko na mój ruch.

- Masz jakiś problem, Jackie? – spytałam.

- Wyobraź sobie, że mam. Bo widzisz ja się próbuję skupić na pracy.

Uśmiechnęłam się litościwie, po czym wypaliłam:

- Po prostu jesteś zazdrosna.

- Zazdrosna? – zadrwiła Jackie wstając – Ciekawe, o co?

- O wszystko, a w szczególności o Pabla – ja również wstałam, mierzyłyśmy się wzrokiem.

Jackie nie wytrzymała. Złapała kubek z kawą i zamachnęła się nim wylewając całą zawartość prosto na mnie. Czułam fusy od kawy na twarzy, ciepły napój przemaczał moją bluzkę. Otarłam sobie twarz dłonią. W tym momencie do pokoju nauczycielskiego wszedł Antonio, a za nim Pablo z grobową miną. Usłyszałam strzępki ich rozmowy. Antonio najwyraźniej zdenerwował się z powodu spóźnienia Pabla. 

- O, Angie. Dobrze, że jesteś. Muszę z Tobą porozmawiać – zaczął właściciel studia.

Odwróciłam się w ich stronę. Dopiero wtedy mężczyźni zobaczyli, że jestem cała w kawie. 

- Angie, co się stało? – spytał Pablo podbiegając do mnie i ocierając dłonią fusy z mojej twarzy. Odsunęłam się jednak od niego.

- Nic... Jackie oblała mnie kawą... Jest zazdrosna... – zaczęłam.

- Ja zazdrosna? – zakpiła kobieta – Jest taką niezdarą, że pewnie sama się oblała tą kawą.

- Nie wierzę, jak możesz tak zmyślać! – uniosłam się.

- Jackie, jak mogłaś to zrobić?! – Pablo wtrącił się do dyskusji.

Doszło do głośnej wymiany zdań, którą przerwał w końcu Antonio.

- Dość tego! Jackie, nie wierzę, jak mogłaś oblać Angie kawą. To ma się więcej nie powtórzyć, rozumiemy się? I proszę zaraz przeprosić Angie.

Kobieta zmarszczyła czoło i przygryzła nerwowo dolną wargę. 

- Przepraszam – wycedziła strasznie złośliwym tonem.

Antonio chrząknął.

- To się więcej nie powtórzy – dodała przez zaciśnięte zęby. 

- No mam nadzieję. A teraz idź na lekcję. A Ty, Angie przebierz się i postaraj się zdążyć na zajęcia. Zaczynają się za dziesięć minut, więc możesz chwilę się spóźnić.

Jackie wyszła z pokoju, a tuż za nią Antonio.

- Wszystko w porządku, Angie? – spytał Pablo, gdy zostaliśmy sami.

- Tak... Muszę iść do domu... Przebrać się – powiedziałam drętwo i wyszłam z pokoju.
Nasze relacje znacznie się ochłodziły.

Idąc w stronę domu patrzyłam raz po raz na moją bluzkę.

„Ta ogromna plama wygląda okropnie, w dodatku ciężko będzie ją sprać” – myślałam.

Zaczęłam nucić pod nosem „Tienes todo” – muzyka zawsze pomagała mi w trudnych chwilach. Śpiewając kolejne dźwięki czułam się coraz lepiej. Nagle ktoś chwycił mnie za ramię i zatrzymał. Urwałam piosenkę. Gdy się odwróciłam zobaczyłam Germana.

- Ciągle zapominam, że tak pięknie śpiewasz – szepnął.

- German, spieszę się... – przerwałam mu bezskutecznie próbując wyrwać się z uścisku. 

- Angie posłuchaj... Musimy porozmawiać... – zaczął German, ale po chwili przeniósł wzrok na moją zaplamioną bluzkę – Co się stało, Angie? 

- To długa historia – mruknęłam – O co chodzi, German?

- Angie, proszę wróć do domu. Bez Ciebie jest tak pusto i smutno... Bardzo Cię potrzebuję, Angie. Tęsknię za Tobą...

Milczałam wsłuchując się w spokojny, melodyjny głos mężczyzny. Mówił te wszystkie miłe rzeczy... Tęskni za mną? Przecież ja za nim trochę też... I za Violettą...

Gdy wróciłam do rzeczywistości, German wciąż mi się przypatrywał. Patrzył mi głęboko w oczy.

- Dobrze, German... Przemyślę to – szepnęłam – Ale nic nie obiecuję – dodałam unosząc nieznacznie kąciki ust.

-Przemyślisz to? Nie masz pojęcia jak się cieszę, Angie! – German wyraźnie się rozweselił, bo uśmiechał się do mnie promiennie.

Musnął delikatnie ustami mój policzek i odszedł w przeciwnym kierunku. Zarumieniłam się lekko i z uśmiechem na twarzy ruszyłam w stronę domu, chociaż prawie zapomniałam, w jakim celu tam idę...
______________________________________

Może być? :)
Proszę o komentarze! ^^

Julia. ♥

PS. Od jutra zaczynają się rozdziały pisane razem z moją cudowną B. :-)