Rozdział 14

Rozdział 14.

- Porozmawiać... Ale o czym? - spytałam lekko zaniepokojona siadając nieśmiało na krześle na przeciwko Germana.

- Chciałem z Tobą omówić nowy plan lekcji dla Violetty - odpowiedział.

- Och, w porządku - odetchnęłam z ulgą - Już myślałam, że... - urwałam rumieniąc się lekko.

- A co myślałaś? - mężczyzna spojrzał na mnie podejrzliwie.

- Nie... nic, nic - uśmiechnęłam się nieśmiało nie patrząc na niego.

German zmarszczył przez chwilę czoło, ale po również uniósł lekko kąciki ust widząc mój niewinny uśmieszek.

- Dobrze... Tak... Więc tak sobie pomyślałem, że Violetta ma za mało lekcji biologii, a za dużo chemii. Uważam, że powinniśmy...

 Wsłuchiwałam się w melodyjny głos Germana, jednak nie docierało do mnie to, o czym mówił. Parzyłam w jego czekoladowe oczy, pełne blasku, który zawsze pojawiał się, gdy ze mną rozmawiał...

- Angie? Słuchasz mnie? - spytał German - Dlaczego tak się patrzysz...

- Tak... Słucham Cię... Wybacz, zamyśliłam się... Wcześniej nie zauważyłam, że masz takie piękne oczy... Ee... Przepraszam.

- Dzięki... - mężczyzna trochę się zawstydził, ale po chwili wrócił na Ziemię; znacznie szybciej niż ja - Tak... W kwestii tego planu...

- German, możemy to dokończyć jutro? Dziś nie mogę się skupić - przerwałam mu.

- Oczywiście, Angie.

Wyszłam z jego gabinetu myśląc

"Co ja wyprawiam..."

Skierowałam się do pokoju Violetty. Chciałam porozmawiać z nią na temat wycieczki.

Puk, puk.

- Violu, to ja, Angie. Mogę wejść?

- Wejdź, Angie - odparła wesoło dziewczyna.

Uchyliłam drzwi i weszłam do jej sypialni. Zastałam ją siedzącą na łóżku. Odkładała właśnie na bok pamiętnik; zapewne właśnie spisywała w nim swoje myśli... Była w tym taka podoba do Mariji...

- Co słychać Angie? - spytała Viola uśmiechając się do mnie promiennie

- Chciałam porozmawiać z Tobą o tej wycieczce do Indii.

- No właśnie Angie. A Ty co o tym myślisz?

- Uważam, że to dobra okazja, aby poznać nowe kultury, nowych ludzi, czegoś się nauczyć no i oczywiście dobrze bawić się z przyjaciółmi.

- No właśnie... Tylko, czy tata pozwoli mi jechać?

- Spokojnie, Violu. Twój tata bardzo Cię kocha i na pewno nie będzie stawał na drodze do Twojego szczęścia. Jesteś dla niego bardzo ważna.

On wcale nie jest taki zły, a jeżeli czasem robi coś nie tak to tylko z troski o Ciebie. Jest taki...

Zamyśliłam się przez chwilę przypominając sobie spokojny głos Germana i jego głębokie czekoladowe oczy... Uśmiechnęłam się mimowolnie.

- Angie? - Violetta wyrwała mnie z rozmyślań.

- Ee... Tak Violu?

- Czy między Tobą i tatą przypadkiem czegoś nie ma?

- Nie... No coś Ty... - powiedziałam nie patrząc jej w oczy - Nie martw się, Twój tata na pewno zgodzi się, abyś pojechała na tę wycieczkę... A jeżeli nie, to postaram się go przekonać.

Mrugnęłam do niej porozumiewawczo, a ona zaśmiała się.

- Dobrze, Violu. Ja już pójdę. Dobranoc.

- Dobranoc, Angie.
______________________________________
Co myślicie?
Dziś troszkę krócej - mam nadzieję, że się nie gniewacie. ;)
Uściski,
J & B

PS. Dziękuję za sporo komentarzy pod ostatnim postem i prawie 3000 wyświetleń. :)