Rozdział 9

Rozdział 9.

Spędziłam w szpitalu kolejne kilka dni. Czytałam Pablo książkę, rozmawialiśmy, a czasami przynosiłam mu różne przekąski, ponieważ mój przyjaciel strasznie narzekał na serwowane w szpitalu jedzenie.

Tego dnia, a była to niedziela również wybierałam się, aby go tam odwiedzić. Gdy byłam przed budynkiem szpitala, ku mojemu zdumieniu zobaczyłam Pabla trzymającego na ramieniu torbę ze swoimi rzeczami.

Podbiegłam do niego i rzuciłam mu się na szyję. Mężczyzna objął mnie w pasie i obrócił  powietrzu. Nagle, pod przypływem emocji zatopiłam moje usta w jego. Całowaliśmy się namiętnie,

pełni miłości i szczęścia. Gdy wreszcie oderwaliśmy się od siebie szepnęłam:

- Tak się cieszę, że nic Ci nie jest. I wiesz... zdałam sobie sprawę... że Cię kocham...

- Ja kochałem Cię od zawsze, od dnia, w którym Cię poznałem. Jesteś miłością mojego życia, Angie.

Cmoknął mnie delikatnie w policzek, a następnie mocno przytulił. W tej chwili byłam naprawdę szczęśliwa, a na dodatek czułam, że to szczęście płynie nie tylko we mnie... że Pablo je podziela.

Mężczyzna chwycił moją dłoń i ruszyliśmy na spacer, podczas którego długo rozmawialiśmy. Pablo opowiadał mi właśnie o swoim wypadku.

- Szedłem do studia. Przechodziłem właśnie przez pasy. Byłem trochę... zamyślony. I wtedy pojawił się tamten samochód. Tak znikąd .. Poczułem ból, obraz przed moimi oczyma rozmazał się... A potem ocknąłem się w szpitalu... I zobaczyłem Ciebie.

- A nie widziałeś, kto prowadził ten samochód? – spytałam.

- Nie... Nie widziałem twarzy kierowcy.

- Okej, nie ważne. Nie rozmawiajmy już o tym.

Dalej rozmawialiśmy już o innych rzeczach,. Tematów nie brakowało. Potrafiliśmy rozmawiać o wszystkim i o niczym. Jednak czas płynął nieubłaganie i trzeba było wracać. Postanowiłam iść do domu Castillo, ponieważ od poniedziałku kończył mi się urlop, który wzięłam. A że poniedziałek był już następnego dnia, to od jutra moje życie znów ruszało pełną parą.

Pablo odprowadził mnie pod sam dom Castillo. Był taki kochany... Na pożegnanie cmoknęłam go delikatnie w policzek i odeszłam w stronę drzwi. Gdy przekroczyłam próg, obejrzałam się jeszcze na ułamek sekundy. Spostrzegłam, iż Pablo bacznie mi się przyglądał. Zrobiło mi się jakoś tak lekko na duchu, jego troska o mnie niesamowicie mnie cieszyła...

Zamknęłam za sobą drzwi i pomaszerowałam do gabinetu Germana. Zapukałam delikatnie i słysząc ciche, a za razem melodyjne „proszę”, uchyliłam drzwi.

- Dobry wieczór – powiedziałam.

- O, dobry wieczór, Angie. Wejdź – zaprosił mnie do środka – Jak tam Twój przyjaciel?

- Och, w porządku... – nie spodziewałam się takiego pytania – Dziś wypuścili go ze szpitala.

- W porządku. Czyli od jutra możesz wrócić do pracy?

- Tak – odparłam beznamiętnie.

Zapadło dość niezręczne milczenie. German bacznie mi się przyglądał. Bałam się, że znów zbierze mu się na wyznania.

- To ja już pójdę – powiedziałam w końcu – Dobranoc.

Wychodząc z gabinetu dobiegł mnie jeszcze jego szept.

- Dobranoc, Angie.

Wsłuchałam się w jego melodyjny głos. Zamyśliłam się przez sekundę. Nie wiem dlaczego, ale lubiłam, gdy wymawiał moje imię... Jego głos był taki ciepły, męski...

Po chwili skarciłam się jednak w duchu za moje myśli i popędziłam do sypialni.

_________________________________________________

Jak wam się podoba?

Aaa i nie martwcie się. To, że Angie jest z Pablo, nie znaczy, że będą na siebie "skazani" przez całe moje opowiadanie. ;)

A jeżeli chodzi o Germana... do niego jeszcze wrócimy + na pewno pojawi się on w jutrzejszym rozdziale. ^.^

A w kwestii zakończenia - jeszcze nie zdecydowałam, z kim na koniec będzie Angie.

PS. Dziękuję wam za te 1000 wyświetleń, moje kochane. ;*

Polecam: Klik , Klik , Klik , Klik
Aha i zapraszam do zakładki "Wasze pytania" - zadałam wam tam pytanko. Link do tego filmiku, o którym tam wspomniałam macie tu: Link