Rozdział 21

Rozdział 21. 

Gdy zeszłam na dół zobaczyłam Jade trzymającą na rękach duże pudełko. Z kuchni przyszli Olga i Ramallo, a German wyszedł ze swojego gabinetu. Kobieta nachalnie otworzyła pudełko. Wyciągnęła z niego białą suknię - zapewne miała to być jej kreacja na zbliżający się ślub. Pisnęła z zachwytu i rzuciła się w ramiona Germana, który nie do końca podzielał jej entuzjazm. Gdy uwolniła go z uścisku złapała sukienkę i zaczęła wymachiwać mi nią przed oczami.
- Widzisz, jaka jest piękna? Zazdrościsz? - śmiała mi się w twarz.
- Wiesz, że nie za bardzo - odparłam obojętnie.
- Daj spokój, przecież każda kobieta chciałaby mieć taką suknię. A German jest mój - dodała szeptem.
Wywróciłam oczami i pobiegłam do swojej sypialni. 

Gdy kilka godzin później zeszłam na dół napotkałam Olgę, która wyjaśniła mi, że Jade wyszła na manicure, Ramallo pracuje w gabinecie Germana, a pan domu wyszedł na spotkanie, co wyjaśniało nieprzeniknioną ciszę w domu. Na manekinie w salonie wisiała biała suknia. Uszyta z pięknej, delikatnej tkaniny, zdawała się lśnić żywym blaskiem. 
- Och, więc to jest ta słynna ślubna suknia Jade - mruknęłam.
- O tak, jest bardzo piękna. Ale nie mogę się pogodzić z tym, że będzie miała ją na sobie ta wiedźma - westchnęła Olga.
- Tak... Szkoda tak pięknej sukni.
- Angie - podsunęła szeptem kobieta - Angie, przymierz ją.
- Nie żartuj, Olgo. Przecież ta piękna suknia należy do Jade... 
- Ty na pewno będziesz wyglądała w niej sto razy lepiej. Sama bym przymierzyła, ale chyba rozumiesz...
- Nie mogę... 
Ale Olga zdejmowała już suknię z manekina. Podała mi ją i uśmiechnęła się łobuzersko.
- Spokojnie, przecież nikogo tu nie ma.
- No dobrze, ale tylko na chwilkę... - uległam. - Zaraz wrócę. 
Złapałam sukienkę i pobiegłam do łazienki z zamiarem przebrania się. Pasowała na mnie idealnie, była bardzo przyjemna w dotyku i niesamowicie piękna. Upięłam włosy w koka i wróciłam do salonu.
Olga otworzyła aż usta ze zdumienia i zaczęła klaskać szeroko się uśmiechając. 
- Angie, wyglądasz cudownie - powiedziała.
- Dzięki, Olgo. 
Uśmiechnęłam się do kobiety podchodząc do lustra. 
- Zaraz wrócę. Chyba przypala mi się kurczak - stwierdziła marszcząc nos.
Wpatrywałam się z uśmiechem w swoje odbicie w lustrze. Rzeczywiście wyglądałam całkiem ładnie. Westchnęłam na myśl, że w sukni, którą właśnie mam na sobie, Jade stanie niedługo przed ołtarzem... u boku Germana...
Moje rozmyślania przerwał dźwięk otwieranych drzwi. Odwróciłam się. Do domu wszedł German. Nie miałam pojęcia co robić, zaniemówiłam stojąc jak sparaliżowana. Gdy mężczyzna spojrzał na mnie, ubraną w ślubną suknię jego narzeczonej, zaniemówił. Ja również przez chwilę nie mogłam wykrztusić ani słowa.
- German ja tylko... - zaczęłam się jąkać - Przepraszam, ja tylko... Nie powinnam wkładać tej sukienki... Ja... Ja...
- Nie, Angie - mężczyzna przerwał mi moje nieudolne próby usprawiedliwienia się - Nie powinnaś... Ale nie żałuję, że to zrobiłaś. Wyglądasz pięknie - powiedział podchodząc do mnie.
- Och, dziękuję... - odparłam zaskoczona wpatrując się w szwagra. 
Był coraz bliżej. Czułam zapach jego perfum. W pewnej chwili wyglądał jakby chciał jeszcze coś dodać, ale się rozmyślił. Najwyraźniej uznał, że słowa nie są potrzebne. Zbliżył się do mnie jeszcze bardziej, patrząc mi w oczy. Nagle jego usta zetknęły się w moimi. Całował mnie. Wiedziałam, że to, co właśnie robię nie powinno mieć miejsca, ale nie protestowałam. Poddałam się uczuciom, natarczywie oddawałam jego pocałunki... Całowaliśmy się delikatnie, ale i namiętnie. Czułam, że ta chwila mogłaby trwać wiecznie. Pocałunek sprawił, że totalnie straciłam poczucie rzeczywistości. Do tego stopnia, że nie usłyszałam, jak ktoś otwiera drzwi. Dopiero chwilę później usłyszałam zduszony okrzyk Jade. Gdy z Germanem niechętnie oderwaliśmy się od siebie spostrzegłam, że Olga bacznie obserwuje tą scenę z uchylonych drzwi kuchni. Po chwili dołączył do niej Ramallo.
- German! - krzyknęła Jade - Co Ty sobie wyobrażasz? Co robiłeś tą panienką? A Ty? Zdejmuj natychmiast moją suknię, wywłoko!
- Nie odzywaj się tym tonem do Angie! - krzyknął German.
- Bronisz jej? - wściekła się Jade.
- Tak, bronię. Jade, przykro mi, ale z nami koniec. Proszę, abyś się stąd wyprowadziła.
- Ale... - zaczęła poirytowana kobieta.
- Jade, nie kocham Cię.
- Ach, tak! Więc kochasz ją?! - wykrzyczała.
- Tak... Tak, kocham ją, Jade.
Moje wnętrzności podskoczyły w tym momencie do gardła. Z jakiegoś powodu, moje serce biło jak szalone. Kobieta spojrzała na mnie jak na coś zdechłego i wybiegła z domu zanosząc się histerycznym wrzaskiem. Rzucała przy tym przekleństwa dotyczące mojej osoby. 
German spojrzał na mnie z nadzieją. Patrzyłam na niego smutnym wzrokiem. Nie wiedziałam, co mam myśleć. Bez zastanowienia pobiegłam do mojej sypialni. 
Położyłam się na łóżku i ukryłam twarz w poduszce. W moich oczach zaczęły pojawiać się łzy. Nagle rozległo się pukanie do drzwi...
___________________________________________
Mamy nadzieję, że się podobało. :)
Nareszcie jest moja ukochana scena z suknią. :D
Nos vemos mañana. ♥
J & B