Rozdział 24

Rozdział 24.

Obudziłam się rano w opłakanym stanie z bolącą głową. Zerknęłam w lustro i dostrzegłam bladą osobę z zapuchniętymi oczami i ciężkimi powiekami. Gdy zmierzyłam się już jako tako ze swoim wyglądem zeszłam powoli na dół. Przy stole zastałam napiętą atmosferę. Nikt nie rozmawiał, co sprawiło, że w domu panowała grobowa cisza. Usiadłam na jednym z krzeseł i w milczeniu zajęłam się powolnym chrupaniem tosta. Po kilku minutach domownicy zaczęli rozchodzić się do swoich zajęć. Wstałam od stołu, a tuż po mnie zrobił to German. Mężczyzna podszedł do mnie i chwytając mnie za ramiona mówił. 
- Angie, myślałem o tym wszystkim...
- Tak... Ja też.
- Angie, ja... 
- German, myślę, że oboje potrzebujemy czasu - przerwałam mu i wyrwałam się z jego uścisku odchodząc do mojej sypialni.
Usiadłam na łóżku i dotknęłam swojego czoła. Było niepokojąco gorące. Zerknęłam na zegarek, który wskazywał kwadrans po jedenastej, co oznaczało, że do pogrzebu zostały niecałe dwie godziny. Ból głowy wzmagał się, jednak z trudem podźwignęłam się z łóżka i zaczęłam wertować szafę w poszukiwaniu czarnych ubrań. Nagle obraz przed oczami rozmazał mi się, a nogi odmówiły posłuszeństwa. Poczułam jak tracę świadomość tego, co dzieje się dookoła...

Gdy się ocknęłam przeszedł mnie lekki dreszczyk, ponieważ poczułam, jak ktoś delikatnie muska ustami kącik moich warg. Uchyliłam leciutko oczy i zobaczyłam nade mną mężczyznę. Spostrzegłam smutną twarz Germana i szybko opuściłam powieki.
- Angie... - usłyszałam jak wyszeptał moje imię - Angie, proszę obudź się.
Poczułam jak uchwycił moją dłoń.
- Bądź silna dla mnie, Angie - szepnął i po chwili poczułam jak znów delikatnie całuje moje usta, a następnie puszcza moją dłoń i wychodzi z pomieszczenia. 
Na dźwięk oznaczający zamknięcie drzwi natychmiast otworzyłam oczy. Rozejrzałam się. Leżałam w miękkiej pościeli, na łóżku w moim pokoju. Przypomniałam sobie wtedy o zemdleniu... German musiał położyć mnie tutaj... W tej chwili drzwi pokoju ponownie się uchyliły i stanęła w nich ta sama osoba, która kilka minut temu muskała moje wargi...
Spojrzałam słabym wzrokiem w stronę mężczyzny. W ręku trzymał szklankę wody. Gdy zobaczył mój przytomny wzrok podbiegł do mnie i odłożywszy szklankę na stolik usiadł na brzegu mojego łóżka.
- Angie, nic Ci nie jest? - spytał. - Jak się czujesz?  
- Chyba nic... Tylko trochę boli mnie głowa... A co z pogrzebem? Która godzina? Spóźnimy się... - próbowałam wstać, ale German powstrzymał mnie w tym zamiarze.
- Pogrzeb skończył się kilka godzin temu. Ramallo poszedł tam w moim imieniu. Ja zostałem w domu... Nie mogłem przecież zostawić Cię samej...
Uśmiechnęłam się do niego nieznacznie. Nie śmiałam jednak wspomnieć o pocałunkach, którymi mnie obdarzał, gdy myślał, że jestem nieprzytomna, o tych, które teraz wydawały mi się odległe, jakoby wyrwane z cudzej rzeczywistości. Były jakby zgubione gdzieś w obłokach dymu, niczym wyobrażenie, ulotna, zdradliwa fantazja... 
- Martwiłem się o Ciebie, Angie... Co się stało? 
- To chyba z przemęczenia... Po za tym chyba mam gorączkę.
Mężczyzna położył dłoń na moim czole. 
- Faktycznie masz temperaturę - przyznał - Musisz odpocząć. Proszę - podał mi szklankę wody, którą wypiłam duszkiem. - Gdybyś czegoś potrzebowała to wołaj mnie.
- German... - szepnęłam resztkami sił, gdy ten był już przy drzwiach - Dziękuję.
Mężczyzna obdarzył mnie promiennym uśmiechem, po czym opuścił mój pokój.
______________________________________
W miarę? :> 
Prosimy o komentarze. :)
Dulces besitos. ♥
J & B