Rozdział 23

Rozdział 23. 

Po chwili namysłu postanowiłam pójść za radą Ramallo. Podeszłam do drzwi gabinetu Germana i zawahałam się. Wiedziałam, iż nie powiem mu wprost co czuję, więc poszłam do swojego pokoju. Tam, siadłam przy biurku, znalazłam długopis i zaczęłam pisać list. Próbowałam i próbowałam, ale za każdym razem czegoś brakowało. Nagle wpadłam na pomysł. Nie minął kwadrans i list był ukończony. Na śnieżnobiałej kartce widniały słowa:

Germanie!

Szekspir pisał 

"Któż mógłby wówczas się powstrzymać,

Jeśli ma serce miłujące, a w nim

Dość męstwa, aby swą miłość ujawnić?"

Ty miałeś dość odwagi i ujawniłeś, co czujesz. 

Teraz kolej na mnie. 

Nie jestem odważna, ale wiem jedno:

Kocham cię.

Angie. 

"List skończony, czas go dać Germanowi" - zadrżałam na samą myśl. - "A co jeśli się rozmyślił? A co jeśli ja... jeśli jednak kocham Pabla?" - różne myśli kołatały po mojej głowie. 
W końcu odważyłam się i zeszłam na dół.

Zapukałam i powoli weszłam do gabinetu ojca Violi. Moje dłonie lekko dygotały. Na mój widok mężczyzna wstał i powiedział pustym głosem:

- Jade nie żyje.   

Byłam w szoku. Otworzyłam szerzej oczy ze zdumienia, nie będąc w stanie wykrztusić ani słowa. Nie zauważyłam nawet, że upuściłam list... Pobiegłam do swojego pokoju, usiadłam na łóżku i złapałam się za głowę.
Tyle razy życzyłam jej śmierci, ale gdy w końcu zmarła czułam się tylko winna. Nie czułam ani radości, ani smutku. Zaczęłam wspominać nasze kłótnie i ogarniało mnie coraz większe poczucie winy. Pogrążona w rozmyślaniach nie usłyszałam jak German wszedł do pokoju. Zamknął za sobą drzwi i usiadł przy mnie, na brzegu łóżka. Siedzieliśmy przez chwilę w milczeniu, ciszy, która być może miała być hołdem dla zmarłej, a może po prostu była spowodowana brakiem sił do mówienia czegokolwiek. Jednak przeciągała się coraz dłużej, aż wreszcie przerwał ją German.
- To moja wina - złapał się za głowę i przejechał dłońmi po twarzy.
- Przestań, to nie Twoja wina. Jeżeli ktoś tu jest winny, to ja, nie Ty - uspokajałam go muskając dłonią jego silne ramię. 
- Daj spokój, Angie. Jade nie żyje przeze mnie, to ja zerwałem z nią, złamałem jej serce... Może... gdybym powiedział to delikatniej... Boże, co ja zrobiłem. 
- German, przestań brać to na siebie. To, co się stało nie jest Twoją winą.
- Angie, co teraz zrobimy? - spytał po chwili ciszy. 
Milczałam. Opuściłam wzrok i wlepiłam spojrzenie w moje stopy.
- Angie? - głos mu zadrżał, gdy wymawiał moje imię. - Czytałem Twój list. Ja... chciałbym... żeby coś między nami, ale... to nie jest najlepszy czas. Są też inne powody... Proszę, poczekaj...
Nie dokończył, ponieważ wyszłam. Właściwie wybiegłam. Czułam się upokorzona, wściekła. Biegłam prosto, przed siebie. Po chwili zaczęłam tracić dech. Gdy nie miałam już sił usiadłam na ławce. Nagle rozległ się dźwięk telefonu. Dzwonił Pablo. Odrzuciłam połączenie. Sytuacja powtórzyła się jeszcze kilka razy. Potem dostałam SMS-a i komórka zamilkła. Odruchowo zaczęłam czytać wiadomość i z każdą sekundą czułam się gorzej. Brzmiała ona:
  

Angie, dlaczego nie odbierasz?

Przepraszam Cię. 

Kocham tylko Ciebie.

Pablo. 
  

Westchnęłam głęboko i wyłączyłam wiadomość. Ukryłam twarz w dłoniach gorączkowo myśląc, co robić. 
Z jednej strony German... Nie mogę z nim być... Przecież dopiero co zmarła jego narzeczona... A z drugiej strony jest jeszcze Pablo... Z każdą chwilą coraz bardziej wątpiłam w jego słowa "Kocham tylko Ciebie". Im dłużej wyobrażałam sobie wycieczkę do Indii... Jackie u jego boku... Tym jego słowa wydawały mi się coraz bardziej puste, nieznaczące, nieprawdziwe... 

Coś mnie jednak tknęło. Skoro mnie kocha... To nie mogę pozwolić, aby ta wiedźma Jackie zgasiła ostatnią iskierkę miłości do mnie, jaka wciąż tli się w jego sercu. Złapałam komórkę i drżącą ręką wybrałam numer Pabla. Odebrał prawie natychmiast.

- Halo? Angie, co się dzieje? Dlaczego nie odbierałaś?

- Przepraszam... Nie słyszałam... Posłuchaj, muszę Ci coś powiedzieć - z każdym słowem drganie mojego głosu wzmagało się.

- Pablo! Chodź szybko, musisz to zobaczyć! - z słuchawki dobiegł mnie kobiecy głos.

- Wiesz... To nic ważnego - skłamałam przygryzając dolną wargę, aby powstrzymać się od łez. - Na razie.

Nie czekając na pożegnanie rozłączyłam się. Gdy dźwięki z drugiego końca świata umilkły postanowiłam przestać tłumić cokolwiek. Wybuchnęłam płaczem, ukrywając twarz w kolanach, które w przyjętej przeze mnie pozycji znajdowały się na wysokości ramion. Czułam chłód, delikatny wiatr wzmagał się lodowaciejąc z każdym podmuchem.

Dwie godziny później byłam już w swoim pokoju. Pomimo zmęczenia, nie mogłam zasnąć. Leżałam na łóżku, a łzy wciąż płynęły. 
" Dobrze, że nie spotkałam nikogo wchodząc do domu." - pomyślałam.

Nagle rozległo się pukanie do drzwi. Otarłam pospiesznie twarz z łez i uniosłam się lekko. Gdy drzwi otworzyły się ujrzałam...
- Ramallo?
- Dobry wieczór, panienko Angie. Mam nadzieję, że nie przeszkadzam. Co się stało, dlaczego panienka płacze?
- To nic takiego, po prostu martwi mnie ta cała sytuacja...
- Tak, śmierć Jade była dla wszystkich szokiem... Chociaż mam wrażenie, że to nie jest powód łez panienki...
- Ramallo, co właściwie się jej stało? - spytałam.
Mężczyzna westchnął głęboko siadając na brzegu mojego łóżka. 
- Gdy zobaczyła panienkę w jej sukni wybiegła z domu - opowiadał. - Pech sprawił, że ulicą, przez którą przebiegała jechał rozpędzony tir, którego kierowca zdaje się był pijany... potrącił on pannę Jade. Któryś z przechodniów zadzwonił na pogotowie, jednak było już za późno. Kobieta zmarła na miejscu. Jutro o trzynastej jest pogrzeb...
Milczałam. Nie przychodziła mi do głowy żadna sensowna odpowiedź. 
- Ja już pójdę, dobranoc, panienko Angie - powiedział Ramallo zmierzając w stronę drzwi - I proszę się, nie martwić, uczucia Germana do panienki się przez to nie zmienią - dodał wychodząc z pokoju.
Ukryłam głowę w poduszkach i za wszelką cenę starałam się usnąć. W dodatku zaczęła boleć mnie głowa i chyba miałam gorączkę...
__________________________________________
Podobało się? :D
Dziękujemy naszemu tirowi za przejechanie Jade. ♥
Cieszycie się, że nie żyje, czy żałujecie?
Te queremos. ♥
J & B