Rozdział 47

Rozdział 47.  

Obudziłam się na kanapie w salonie. Stali nade mną trzej mężczyźni bacznie mi się przeglądając. 
- Angie... - szeptał German - Jak się czujesz?
- Dobrze - skłamałam starając się ignorować ból głowy.
- Angie, jak już mówiliśmy skoro Ty już nie pracujesz w studio to my też - powiedział Pablo. - W studio trwa strajk. Jestem pewien, że uczniowie nie pozwolą Ci na odejście.
- Ta-tak... Angie! - wymamrotał Beto. - Musisz tam z na-nami iść! Zobaczyć... moją kanapkę... co uczniowie wy-wyrabiają... z serem!  
- Violetta przewodniczy całemu strajkowi - ciągnął Pablo. - Koniecznie musisz z nami iść. Nie pozwolimy, aby Antonio Cię wyrzucił. 
- Przestańcie - przerwałam im. - To, co zrobiliście było... bardzo uprzejme, ale nie mogę pozwolić, żebyście przeze mnie stracili pracę, a ten strajk...
- Angie! Nie stracimy pracy, Ty też nie! Chodź z nami, porozmawiamy zaraz z Antonio i...
- Żartujecie? Ja zamierzam się już nigdy tam pojawić! Gregorio i Jackie na pewno mi nie odpuszczą. A Antonio, jak ja mu spojrzę w oczy po tym co się stało... Nie, nie ma mowy nigdzie nie idę.
- A-ale Angie, p-przecież... A! Moja kanapka j-jest... musisz p-porozmawiać z Antonio... w studio!
- Angie, już my już z nim rozmawialiśmy. Uważa, że podjął zbyt pochopną decyzję zwalniając Cię.... Chodźmy!
- Nie - wtrącił się German, który dotychczas nic nie mówił - Angie musi odpocząć. Przecież przed chwilą dwukrotnie straciła przytomność! Angie, kochanie, pójdziesz tam później, teraz prześpij się. Nie chcę, żebyś znów trafiła do szpitala.
Jego troska cieszyła mnie w duchu, mimo to z pomocą Pabla i Beto podźwignęłam się z kanapy.
- Angie, proszę Cię... - zaczął mój ukochany.
Podeszłam do niego i cmoknęłam go kilka razy w policzek szepcąc mu do ucha:
- Nie martw się, nic mi nie będzie. Kocham Cię.
Wyszliśmy z domu i skierowaliśmy się w stronę studia. Szłam podtrzymywana przez Pabla i Beto, gdyż brakowało mi sił do samodzielnego poruszania się. Na szczęście do studia nie było daleko.
Dotarliśmy po kilkunastu minutach. Już z oddali słychać było okrzyki uczniów. Podchodząc bliżej pierwsze co rzuciło mi się w oczy to Violetta, Maxi, Francesca i Camila trzymający wielki transparent głoszący "Nie pozwolimy zwolnić Angie!" Inni uczniowie krzyczeli coś w stylu "Jeżeli wyrzucicie Angie, my również odchodzimy". Greogrio i Jackie nieudolnie próbowali okiełznać zamieszanie. Dookoła biegał Andres trzymając w ręku kępkę brązowych włosów... czyżby to tupecik Gregoria?
Poczułam jak do oczu napływają mi łzy wzruszenia. Nie miałam pojęcia, że uczniowie aż tak bardzo mnie lubili i cienili. Gdy Viola zauważyła, że się zbliżam natychmiast do mnie podbiegła.
- Angie - wydyszała - Nie pozwolimy, aby Antonio Cię wyrzucił! Przecież to niesprawiedliwe!
- Violu, dziękuję za to, co robicie, ale... przecież nie mogę ryzykować, że stracicie możliwość nauki w studio przeze mnie!
- Spokojnie, przecież nie wyrzucą nas wszystkich! Haha, na tym polega cały strajk! - cieszyła się dziewczyna. - Po za tym studio bez Ciebie to nie studio!
- To naprawdę bardzo miłe co mówisz. Ja...
- CISZAAA! - spod wejścia do studia rozległ się okrzyk Antonia. 
Właściciel studia kroczył w moją stronę z poważną miną. Okrzyki uczniów powoli milkły...
- CO TU SIĘ DZIEJE?! Kto jest za to odpowiedzialny? - pytał podenerwowany.
- Ja... - zaczęłam cicho.
- MY! - przerwała mi Francesca - Nie pozwolimy, abyś wyrzucił Angie. Przecież to niesprawiedliwe! Angie jest najlepszą nauczycielką! 
Moje wnętrzności znów podskoczyły mi do gardła.
- Tak, Antonio - wtrącił się Pablo spokojnym tonem. - Nie masz prawa wyrzucić Angie. A jeżeli to zrobisz, my również odchodzimy.  
- T-tak! Od-odchodzimy jeśli zwo-zwolnisz Angie! - dodał Beto.
- Przecież właśnie to... - zaczął Pablo.
- Dobrze, już dobrze! - przerwał mu Antonio. - Proszę, abyście to wszystko posprzątali w wrócili na zajęcia - właściciel studia zwrócił się do uczniów. - A Ciebie Angie proszę do pokoju nauczycielskiego. Andres, oddaj proszę Gregoriowi jego... własność i wracaj na lekcje - zwrócił się jeszcze do rozentuzjazmowanego chłopaka, który wciąż uciekał przed Gregoriem z jego tupecikiem.
Ruszyłam za Antoniem w stronę pokoju nauczycielskiego. Na miejscu oparłam się o blat biurka, gdyż znów opadałam z sił.
- Angie... - zaczął.
- Antonio, ja na prawdę nie chciałam, aby uczniowie organizowali ten... strajk, a nauczyciele odchodzili. A studio... To jest moje życie, Antonio. 
- Wiem, dziecko, wiem. Posłuchaj, może faktycznie podjąłem zbyt pochopną decyzję zwalniając Cię. Jesteś w końcu świetną nauczycielką, a uczniowie, jak widać, uwielbiają Cię - dodał z uśmiechem, po czym westchnął. - Przepraszam Cię. Chciałbym abyś... Znów pracowała w studio. Zgodzisz się?
- Tak, Antonio! Tak, dziękuję! Bardzo dziękuję - mój głos wciąż był słaby, ale za to bardzo radosny. 
- Dobrze, ale na razie wróć do domu i odpocznij, bo nie najlepiej wyglądasz - dodał.
Uściskałam go i wyszłam przed studio. Wszyscy spojrzeli na mnie wyczekująco. Wyczerpana pokiwałam potakująco głową. Uczniowie zaczęli bić brawo, a Pablo i Beto uściskali mnie. Mężczyzna w okularach po chwili wszedł do Studia21 wraz z młodzieżą. Zostałam sama ze swoim przyjacielem. 
- Odprowadzę Cię do domu, Angie - zaproponował. 
- Nie, nie trzeba. Dziękuję, ale sobie poradzę - powiedziałam potykając się.
Pablo bez słowa objął mnie w pasie i ruszyliśmy w stronę domu Castillo. Po drodze rozmawialiśmy, śmialiśmy się żartowaliśmy. Cieszyłam się, że znów możemy rozmawiać jak przyjaciele.
- Dziękuję za wszystko, Pablo - powiedziałam, gdy doszliśmy na miejsce.
- Nie ma za co. Przecież wiesz, że dla Ciebie wszystko - uśmiechnął się mężczyzna, a ja znów poczułam, jak tracę siły, jednak odwzajemniłam uśmiech blado.
- Ja będę leciał - stwierdził po chwili. - Do zobaczenia.
- Cześć, Pablo i dziękuję Ci jeszcze raz - odparłam i cmoknęłam go delikatnie w policzek, po czym otworzyłam drzwi domu Castillo i weszłam do środka. Zastałam tam Germana siedzącego na kanapie, z której wstał, gdy tylko mnie zobaczył.
- Angie, jak się czujesz? - spytał troskliwym głosem chwytając moją dłoń.
- W porządku, jestem tylko zmęczona. Nie przejmuj się - wyrwałam się z jego uścisku i odeszłam w stronę mojej sypialni z zamiarem położenia się.
- Angie, zaczekaj - powiedział chwytając moje ramię.
Odwróciłam się. Mężczyzna ukląkł przede mną. To chyba już po raz trzeci... Otworzył pudełeczko z diamentowym pierścionkiem i powoli zapytał:
- Angeles Saramego, czy wyjdziesz za mnie?
_________________________________________
No i jak? :3
Angie się zgodzi, jak myślicie? :D
Dowiecie się tego w jutrzejszym rozdziałe. ;)
Dramatyczne zakończenie. ^^
Enviar saludos cordiales. ♥
J & B