Rozdział 40

Rozdział 40.

Tego dnia kończył się mój pobyt w szpitalu. Czułam się już o wiele lepiej, ból minął, jednakże nadal byłam osłabiona... przede wszystkim psychicznie. Ta cała sytuacja mnie przerastała.
Pakowałam właśnie rzeczy do torby. Okazało się tego więcej niż przypuszczałam. Miałam pewne problemy z zapięciem zamka. Po chwili jednak udało się. Wtedy do sali wszedł German.
- Cześć, Angie - przywitał się - Dzień dobry, Angelika.
- Witaj, German - odparłam. 
Mama natomiast nie raczyła mu odpowiedzieć. Mężczyzna zignorował to. Wiedziałam, że za sobą nie przepadają. Przywitaliśmy się z Germanem wyłącznie werbalnie. Nie śmialiśmy okazywać sobie uczuć w obecności mojej mamy. Po za tym wciąż miałam lekkie wyrzuty sumienia.
Pożegnaliśmy się i wyszliśmy razem ze szpitala. 
Chwilę później ojciec Violi otwierał już przede mną drzwi swojego domu. W środku panowała grobowa cisza. Gdy tylko przekroczyłam próg rozległy się radosne okrzyki. Zza kanapy, firanek, foteli wyskoczyli ludzie. Byli wśród nich uczniowie studia, Pablo, Beto, Olga, Ramallo, Violetta...
- ANGIE! - krzyknęli wszyscy.
Zabrzmiała muzyka. Podbiegła Viola i przytuliła się do mnie.
- Angie, tak się cieszymy, że nic Ci nie jest i wyszłaś już ze szpitala - powiedziała.
- To Ty to wszystko urządziłaś? - byłam bliska wzruszenia.
- Trochę pomogłam, ale powinnaś podziękować tacie. To był jego pomysł i on zrobił większość...
Naprawdę się wtedy ucieszyłam. Podbiegłam do Germana i rzuciłam mu się na szyję. On obrócił mną w powietrzu. Wtedy wszystko przestało się liczyć. Nie zważałam na dziesiątki wpatrzonych w nas oczu. Zatopiłam swoje usta w jego. Przez chwilę namiętnie się całowaliśmy.
Gdy wreszcie skończyliśmy German szepnął mi do ucha "Kocham Cię". Rozbrzmiały oklaski, gwizdy i okrzyki. Zarumieniłam się lekko patrząc ukochanemu w oczy. Uśmiechał się do mnie. Po chwili wyciągnął rękę i poprosił mnie do tańca. Wirowaliśmy w rytm muzyki. Piosenka zmieniła się. Teraz zabrzmiała ballada. Poczułam jak mężczyzna objął mnie w talii. Zarzuciłam ręce na jego kark i zaczęliśmy powoli się obracać. Przymknęłam oczy wtulając się w niego i oddając się magii tej cudownej chwili. Czułam się taka... szczęśliwa.
Kilka godzin później ludzie zaczęli opuszczać dom Castillo. Domownicy rozchodzili się do swoich pokoi. Zostałam sama z ukochanym. W pewnej chwili mężczyzna uklęknął przede mną i wyjął z kieszeni nieduże złote pudełko. Uchylił wieczko. W środku błyszczał pierścionek z diamentami...
- Angeles Saramego, zostaniesz moją żoną? - spytał.
Serce podskoczyło mi do gardła. Powróciło wspomnienie snu sprzed kilku tygodni... W głowie zabrzmiały mi słowa mojej mamy. Przełknęłam ślinę i spojrzałam Germanowi prosto w oczy.
- N-nie wiem, German... Nie wiem co mam robić... Przepraszam.
Poczułam jak zapiekły mnie oczy. Zaczęły pojawiać się w nich łzy. Wbiegłam do sypialni zamykając za sobą drzwi z głośnym trzaskiem. Oparłam się o ścianę i poczułam jak powoli osuwam się na podłogę. Cała radość wyparowała. Teraz wydawała mi się odległa, nieistniejącą, pozornie niemożliwa... W tej chwili czułam tylko pustkę. Nagle rozległo się pukanie do drzwi. Nie miałam siły, aby odpowiedzieć. Mimo to German wszedł do pokoju. Uniosłam twarz, którą ukryłam wcześniej w dłoniach. 
- Angie, co się stało? - spytał troskliwie kucając tuż przy mnie.
- Ja... nie wiem, co robić, German - wyrzuciłam z siebie - Co by na to powiedziała Maria? Co z moją matką, z Violettą...
- Angie, wiesz przecież, że Violetta nie ma nic przeciwko, żebyśmy... - mężczyźnie załamał się głos.
- German... - uchwyciłam jego dłoń i spojrzałam prosto w jego czekoladowe oczy - To co robimy nie jest w porządku. Nie mamy prawa... Ja... popełniłam błąd... Przecież dobrze wiesz, że nie możemy być razem... Byłeś mężem Marii!
Wybuchnęłam płaczem. Ukochany pogładził mnie po włosach. Złapałam szybko jego dłoń i zdjęłam z moich loków. Pokiwałam przecząco głową.
- Muszę się stąd wyprowadzić...
- CO?! Angie, nie...
- Tak, German - mój głos nabrał stanowczości.
Wstałam z podłogi, podeszłam do szafy i wyciągnęłam z niej walizkę. Ojciec Violi uchwycił moje ramię i odwrócił mnie w swoją stronę spoglądając na mnie z wyrzutem. Zbliżyłam się do niego i szepnęłam:
- Zawsze będę Cię kochać...
Po tych słowach pocałowałam go delikatnie w usta. Ta chwila trwała stanowczo za krótko. Czułam, że to być może... ostatni raz. Nim German zdążył jakkolwiek zareagować wypchnęłam go z pokoju i oparłam się o drzwi, aby uniemożliwić mu dostanie się do środka.
W końcu otworzyłam szafę ponownie i zaczęłam wrzucać do niej byle jak ubrania. Robiłam to ze smutkiem, łzami w oczach.
Zniosłam walizkę na dół. Uchyliłam drzwi domu i westchnęłam głęboko. German złapał mnie za ramię.
- Angie, zaczekaj... - mówił błagalnym tonem. 
- Żegnaj...

Wyszłam z domu i skierowałam się do mojego mieszkania.
Pogoda była na przekór mojemu nastrojowi. Świeciło ciepłe wieczorne słońce, było niemal bezwietrznie.
Każdy cieszyłby się pięknym dniem, ale ja nie potrafiłam odnaleźć w sobie radości. 
Kroczyłam powoli, targając walizkę i co jakiś czas wzdychając. Łzy przestały już płynąć. Teraz tłumiłam smutek w sobie, co czyniło cierpienie jeszcze dotkliwszym.
Dotarłam do mieszkania i wypakowawszy ubrania pomaszerowałam do sypialni i starałam się uwolnić od ponurych myśli, aby zapaść w sen. Przecież jutro szłam do studia...
______________________________________
I jak? :>
Spokojnie, to nie koniec Germangie!
Enviamos abrazos y besitos. ♥
J & B

PS. Prosimy o darowanie życia i zachęcamy do czytania dalszych rozdziałów. :)
PS2. Macie gifa na pocieszenie :3

PS3. Wczoraj nie wrzucałam rozdziału ( dostaliście w końcu bonus :D), ale od dziś rozdziały będą codziennie. Tylko nie rano, a popołudniu. Pozdrawiam - B.  :)