Rozdział 27

Rozdział 27. 

Siedziałam w swoim pokoju czytając książkę. Nagle przypomniałam sobie, że zostawiłam w kuchni torebkę. Postanowiłam po nią pójść. Zeszłam na dół i rozejrzałam się po pomieszczeniu, ale torby nigdzie nie było. Schyliłam się, by sprawdzić pod stołem, gdy usłyszałam kroki. Gwałtownie się wyprostowałam i poczułam, że coś mokrego spływa mi po twarzy. Przede mną stał German ze szklanką po soku pomarańczowym i patrzył na mnie przerażonym wzrokiem.
- Ja... Nie chciałem... Ty się tak nagle... - odstawił kubek i zaczął wycierać mi twarz małym kuchennym ręczniczkiem.   
- Spokojnie, nic się nie stało - wymamrotałam wyjmując mu ręcznik z dłoni. 
On jednak położył mi dłoń na policzku i spojrzał w oczy.
- Byłem nieostrożny. Przepraszam - wyszeptał zbliżając swoją twarz do mojej.
- Wszystko w porządku, German - odpowiedziałam wpatrując się w jego czekoladowe oczy. Nagle wszystko przestało się liczyć. Nie ważne było, że byłam cała w soku ani, że był moim szwagrem. Położyłam ręce na jego karku się i pocałowałam go. Po chwili poczułam jak jego ręce powoli oplatają moje plecy, a on odwzajemnia pocałunek...
"...como mil almas inseparables y soñar un beso sin final..." 
Jego wargi powoli muskały moje. Czas się zatrzymał, a nasz pocałunek trwał i trwał...
Czułam zapach jego perfum i ciepło bijące od jego ciała. Nagle usłyszałam kroki i okrzyk zdziwienia. Gwałtownie się od siebie odsunęliśmy. W drzwiach stali zszokowana Violetta i zmieszany Leon. 
- Tata? Angie? Czy wy... - dziewczyna przyglądała nam się zdziwiona.
- To ja już pójdę. Do widzenia - wykrztusił Leon i wyszedł.
- Ja... Eee... Pójdę zrobić... Eee... Tosty! - sama nie wiedziałam, co mówię. - Idę... 
Po tych słowach pobiegłam do swojego pokoju. Zatrzasnęłam drzwi i położyłam się na łóżku. Przypomniało mi się ciepło Germana, jego uśmiech... Po chwili dotarło do mnie co się przed chwilą wydarzyło. Spostrzegłam też, że nadal byłam oblana sokiem. Szybko przebrałam się w czyste ubrania i wzięłam do ręki książkę, którą czytałam wcześniej, jednak tym razem nie mogłam skupić się na treści. Moje serce wciąż biło jak szalone. Postanowiłam zobaczyć, co dzieje się na dole. Wyszłam z pokoju i wychyliłam się przez barierkę. Ramallo i Olga rozmawiali w salonie. 
- Ramallo! Wiesz, bylibyśmy idealną parą...- mówiła kobieta, zbliżając się do przyjaciela Germana.
- Proszę przestać, Olgo! Przestrzeń osobista, przestrzeń osobista! - odpowiedział mężczyzna.
- Dobrze, dobrze. A może wie pan, kiedy ślub pana Germana i pani Angie? Upiekłabym tort...
Poczułam, że zaczynam się czerwienić. 
"Ślub... z Germanem?" - pomyślałam i wyobraziłam sobie nas jako młodą parę kroczącą w stronę ołtarza w rytm marszu weselnego... Uśmiechnęłam się na samą myśl. Jednak zaraz oprzytomniałam. 
- Nie wiem kiedy, ale mam nadzieję, że nie długo... - usłyszałam głos Ramallo. 
Wiedziałam, że to niemożliwe. Nie byliśmy nawet parą, ale...
Usłyszałam nagle kroki na schodach. Nie chciałam zostać przyłapana na podsłuchiwaniu, więc wpadłam do pokoju i rzuciłam się na łóżko. 
________________________________________ 
Ujdzie? :D
Komentujcie. ;*
Que tengas un buen día. ♥
J & B