Rozdział 36

Rozdział 36.

Obudził mnie potworny hałas. Otworzyłam oczy i wokół swojego łóżka zobaczyłam stado gryzących niemiłosiernie głośno marchewki królików. Nagle wszystkie króliki wyskoczyły przez okno oprócz

najmniejszego. On niespodziewanie urósł i zmienił się w Pabla, który wciąż powtarzał " Kocham cię, plask". Wstałam i do niego podeszłam, a wtedy on przeistoczył się w Germana tańczącego "kaczuchy". Nagle wyrósł mu kaczy dziób i kwakając zaczął biegać po pokoju. Pomieszczenie zaczęło się obracać. Straciłam równowagę i upadłam. Pokój zmienił się w Studio 21. Po korytarzu skakał Beto wywrzaskując coś o pingwinach. Później zauważyłam Jade, Jackie i Esmeraldę naprzeciw mnie. Obie stały się dwa razy większe niż w rzeczywistości i goniły mnie, by mnie zabić. Uciekając potknęłam się i poczułam tępy ból głowy. Zaraz znów zapadła ciemność, a wraz z nią - cisza.


Otworzyłam oczy i spostrzegłam, że jestem w szpitalu. Rozejrzałam się i na fotelu koło mojego łóżka dostrzegłam śpiącego Germana. Obok stała szafka nocna ginąca pod stertą łakoci. Na czubku tej sterty leżał list. Sięgnęłam po niego, nie zważając ani na piszczenie jednego z przypiętych do mnie urządzeń, ani na przenikliwy ból, który poczułam. Treść listu brzmiała: 

Kochana Angie,

Antonio mnie wezwał, ale wkrótce wrócę.

 Proszę wybacz mi to, co zrobiłem. 

Mam nadzieję, że będziesz chciała mnie widzieć. 

Wszyscy w Studio 21 tęsknimy. 

Uściski, 

Twój przyjaciel, Pablo.

P.S. Uczniowie przynieśli ci wór słodyczy. Mam nadzieję, że sami wszystkiego nie zjedli. 

Uśmiechnęłam się, gdy przeczytałam list. Niestety maszyna obok nie przestała hałasować, co obudziło Germana. 

- Angie... Wstałaś... Tak mi przykro... Ja... - mężczyzna nie mógł się wysłowić, w jego oczach dostrzegłam łzy.

- German... Co się stało? - zapytałam zdziwiona jego zachowaniem.

- To... przeze mnie. Zobaczyłaś... Wybiegłaś i uderzył w ciebie tramwaj. 

- Długo tu jestem? Coś mi jest? - powiedziałam z trudem przypominając sobie pocałunek ojca Violetty i Esmeraldy. 

- Jesteś tu od tygodnia. Byłaś w śpiączce farmakologicznej. Masz złamaną nogę i kilka żeber... Do tego wstrząs mózgu, pęknięcie czaszki i jedno z ułamanych żeber przebiło wątrobę. Miałaś dużo... szczęścia.

Powoli przed oczami przesuwały mi się obrazy.  Łzy, tramwaj, a potem ciemność. 

- Dlaczego... pocałowałeś Esmeraldę? - zapytałam w końcu.

- To ona mnie pocałowała. Tak jak ciebie Pablo. Viola mi powiedziała... - dodał wyprzedzając moje pytanie. To by wyjaśniało, dlaczego przepraszał.

- Kiedy stąd wyjdę? Co z Violettą i studiem?  I przestań się w końcu smucić - wyrzuciłam z siebie jednym tchem.  

- Wyjdziesz dopiero za trzy tygodnie z powodu wątroby i operacji. Studio, z tego co mi mówił Pablo, ma się świetnie, u Violi wszystko gra, a ja nie mogę przestać się smucić, bo ten wypadek to moja wina.

- Jak to? - byłam zbyt zmęczona, by się zastanawiać czemu się obwiniał.

- A kto sprowadził te wiedźmę do domu? Kto pozwolił się pocałować? Mogłem ją przecież odsunąć i kazać jej się wynosić, a ja...

Naszą rozmowę przerwał lekarz, który kazał mi położyć się spokojnie i zasnąć. Zaprotestowałam, ale sen mnie sam zmorzył. Zdążyłam tylko wymamrotać coś na kształt  "To nie twoja wina. Kocham Cię..."   
___________________________________
Podobało się? :)
Mamy nadzieję, że tak. :D
Nie zapomnijcie komentować. ;-)
Enviamos muchos besitos. ♥
J & B