Rozdział 28

Rozdział 28. 

Leżałam na swoim łóżku próbując złapać oddech. Po chwili usłyszałam ciche pukanie do drzwi.
- Proszę - powiedziałam starając się uspokoić. 
Tak jak sądziłam za drzwiami stał German. Powoli wszedł do pokoju i usiadł naprzeciwko mnie.
- Angie... Chciałbym z Tobą porozmawiać - głos mu lekko zadrżał, gdy wypowiadał moje imię.
- Tak, oczywiście. Porozmawiajmy - powiedziałam nie patrząc mężczyźnie w oczy.

- Ja... Popełniłem błąd. Nie powinienem... Dałaś mi szansę, powinienem od razu ją wykorzystać, porwać cię w ramiona, a nie... A nie prosić o czas. Proszę, wybacz i daj mi tą jedną szansę.
Zawahałam się przez chwilę, ale chwyciłam delikatnie jego dłonie.
- German, ja... Jesteś moim szwagrem... Nie wiem czy to właściwe i...
- Jestem Twoim szwagrem, ale Cię kocham. Proszę... o szansę.
- Nie sądziłam, że to powiem, ale... zgadzam się. Nie darowałabym sobie, gdybym odrzuciła mężczyznę, którego kocham - po tych słowach pierwszy raz odważyłam się spojrzeć mu w oczy. 
Ojciec Violi uśmiechnął się i przytulił mnie czule swoimi ciepłymi, silnymi ramionami.
- Poczekaj...
Odsunął się zdziwiony. Usłyszałam zduszony chichot dochodzący zza drzwi. Po cichu podeszłam i otworzyłam je gwałtownie. Do pokoju wpadła Violetta, Olga i Ramallo. Moja siostrzenica wyglądała na bardzo szczęśliwą.
- Jesteście razem! W końcu!
- Nie... Tak... Znaczy tak... Dlaczego podsłuchiwaliście? - wykrztusił w końcu German.
- Ponieważ życie pana i panny Angie jest ciekawsze od wszystkich widzianych przeze mnie telenoweli! - zawołała Olga. - Idę zrobić tort czekoladowy! Trzeba to uczcić!
Po tych słowach wybiegła z pokoju wymachując ściereczką do kurzu, którą trzymała w ręku.
- Gratulacje - powiedział Ramallo i wyszedł.
Violetta dalej patrzyła na nas, jak na prezent gwiazdkowy. Uśmiechnęłam się i przytuliłam ją mocno. Ona odwzajemniła mój uścisk i wyszła rzucając Germanowi porozumiewawcze spojrzenie. Znowu zostaliśmy sami. Mężczyzna uśmiechnął się i pogłaskał mnie po twarzy. 
- Na mnie też już czas. Jesteś taka piękna, gdy jesteś szczęśliwa - powiedział wychodząc.
Usiadłam na łóżku. Dawno nie czułam się tak dobrze, jak teraz. Nagle usłyszałam dźwięk przychodzącego SMS-a.

Angie,

Jesteś wciąż zła?  

Kocham Cię, 

Pablo.

Mój dobry nastrój wyparował. Zapomniałam o Pablo. Odpisałam mu, że musimy porozmawiać i zeszłam na dół, by znów zapomnieć o problemach.

Olga podawała właśnie tort. Popatrzyła na mnie wyczekująco.
- Pomóc ci, Olgo? - zapytałam.
- Mogłaby pani pójść po Germana i Ramallo, Angie? Są w gabinecie - kobieta dalej patrzyła na mnie wyczekująco, więc poszłam po mężczyzn.
Gdy weszłam do gabinetu ojciec Violetty uśmiechnął się do mnie promiennie. Odwzajemniłam uśmiech.
- German, Ramallo, Olga zaprasza na tort - powiedziałam rumieniąc się.
- To ja idę - Ramallo wyszedł z gabinetu uśmiechając się tajemniczo.
Zostaliśmy sami. Przez chwilę w milczeniu patrzyliśmy sobie w oczy. Jednak po chwili zburzyłam ciszę moim nieśmiałym szeptem.

- German, a Ty nie chcesz tortu?
Mężczyzna milczał wpatrując się we mnie jak zahipnotyzowany. Uśmiechał się lekko.
- German?
- Ee... Mówiłaś coś, Angie? - spytał nie odrywając ode mnie wzroku.
- Tak... Pytałam, czy nie chcesz tortu...
- Nie, dziękuję. Bo najcudowniejsza słodycz stoi przede mną.
Uniosłam lekko kąciki ust i musnęłam jego policzek. Mężczyzna spojrzał na mnie, uchwycił mój podbródek zatapiając się w moje usta.
"Me abraza el cielo y vuelo sin parar hacia tu encuentro..."
Pocałunek z początku był delikatny, nieśmiały, jednak po chwili stawał się coraz bardziej namiętny. Czułam usta Germana połączone z moimi, ciepło bijącego od jego ciała, gorący oddech. Jego dłonie błądziły gdzieś między kosmykami moich włosów. Nawet nie zauważyłam, kiedy mężczyzna posadził mnie na biurku. Całowaliśmy się dalej oddając się namiętności...
W tej chwili ktoś bez pukania wszedł do gabinetu. Otworzyłam oczy, które do tej pory miałam przymknięte, zsunęłam się z biurka i zobaczyłam Olgę niosącą czekoladowy tort. Odkleiłam się od Germana, a kobieta patrzyła na nas z otwartymi ustami zmierzając ku nam ze swoim wypiekiem. Zapatrzona potknęła się. Tort wypadł jej z rąk i rozbił się brudząc całą naszą trójkę. Najbardziej upaćkana jednak była moja twarz. Zaczęłam się śmiać z zaistniałej sytuacji.
- Mój tort! - rozpaczała Olga.
German przejechał mi kciukiem po policzku, a następnie oblizał swój palec.
- Spokojnie, Olgo. Wyszedł Ci przepyszny.
Wybuchnęliśmy śmiechem. Gosposia trochę się rozchmurzyła.
_______________________________________
Podobało wam się?
Cieszycie się, że dałyśmy szansę Germangie?
Prosimy o szczere komentarze. :>
Enviamos besitos y abrazos. ♥
J & B