Rozdział 29

Rozdział 29.
 
Obudziłam się rano w świetnym humorze. Nareszcie wszystko zaczynało układać się po mojej myśli. Ubrałam się i zrobiłam sobie delikatny makijaż. W tej chwili rozległ się dzwonek telefonu. Na wyświetlaczu pokazał się się numer Pabla. Zawahałam się przez ułamek sekundy rozważając każde "za" i "przeciw". Stwierdziłam, iż nie mam powodu, aby odrzucać, więc nadusiłam miniaturową słuchawkę przykładając telefon do ucha.
- Halo? 
- Cześć, Angie. Chciałaś porozmawiać? - spytał. 
- Em... Tak. Właściwie tak...  
- Możemy spotkać się w parku za pół godziny? 
- No dobrze... Do zobaczenia - odparłam i rozłączyłam się.
Zeszłam na dół. W kuchni nie zastałam nikogo. Sięgnęłam po czerwone jabłko leżące w koszu na stole i ruszyłam na spotkanie z Pablo. 
Szłam żwawym krokiem w stronę parku nucąc pod drodze "Habla si Puedes".

"Y el amor que no sabe a quien y que.
Hablara si tu verdad te abrazaré otra vez"

O czym właściwie chciałam porozmawiać z Pablo?
Czego on oczekiwał? Co miałam mu powiedzieć?

"Si no puedes escuchar anque insistas hablaré.
Si lo quieres mirame y tus ojos hablaran tal vez."

Czy on wciąż mnie kocha?
Czy nadal będzie chciał mieć ze mną cokolwiek wspólnego, gdy dowie się... że jestem z Germanem?
Czy nasza przyjaźń przetrwa taką próbę?

"Habla si puedes, grita que sientes!
dime a quien quieres y te hace feliz..."

Po prostu powiem mu od serca...
Powiem mu najzwyczajniej, co czuję...

Gdy dotarłam na miejsce Pablo czekał już na mnie przy fontannie. Gdy mnie zobaczył podniósł się i podbiegł do mnie. Przytulił mnie i cmoknął delikatnie w policzek. Najwyraźniej zapomniał już o moim oschłym potraktowaniu go na lotnisku... Uśmiechał się do mnie mówiąc.
- Bardzo za Tobą tęskniłem, Angie.
Milczałam, stojąc jak ogłupiała.
"Spokojnie, na razie nic takiego się nie dzieje" - za wszelką cenę starałam się uspokoić gonitwę myśli w mojej głowie.
- Angie, wszystko w porządku? - spytał. 
Przytaknęłam wciąż się nie odzywając.
- Chodź, usiądziemy - pociągnął mnie za dłoń i zajęliśmy miejsca na drewnianej ławeczce.
- Angie, wiesz... Myślałem o tym wszystkim. Myślałem o nas...
Nie śmiałam mu przerwać. Wsłuchiwałam się w to, co mówił, w jego spokojny głos, chociaż z każdym słowem, jakie wypowiadał czułam się coraz gorzej.
- Przecież wiesz jak bardzo Cię kocham, Angie. Jesteś miłością mojego życia, zawsze tak było. A między mną i Jackie niczego nie ma. Nie pozwoliłbym sobie zakochać się w innej kobiecie. Moje serce oddane jest Tobie. Na wieczność... 
Jego twarz zaczęła powoli zbliżać się do mojej. Czułam już jego oddech na szyi. Wiedziałam, że teraz zranię go jak jeszcze nigdy. Chciałam jednak wreszcie zakończyć to wszystko...
- Nie, Pablo, ja... - wiedziałam, że jeśli odważyłam się odezwać, będę mówiła i chodź raz postawię na szczerość - Pablo, nie mogę. Posłuchaj, kocham Cię, przecież o tym wiesz. Zawsze byłeś w moim sercu, ale... jako przyjaciel, a nie mężczyzna...
Pablo patrzył na mnie pustymi oczami, w których powoli zaczęły błyszczeć łzy.
- Jest jeszcze coś - ciągnęłam - Pablo... Jestem z Germanem.
Wyrzuciłam to z siebie. Poczułam ulgę, jednak wiedziałam, jak ogromnie zraniłam mojego przyjaciela. Nagle po drugiej stronie fontanny pojawiła się najmniej odpowiednia osoba. Stał tam German.
- Ten facet jest już martwy - usłyszałam szept wstającego z ławki Pabla.
Na jego twarzy malowała się furia.
_________________________________________ 
Przypadło wam do gustu? 
Do czego zdolny będzie Pablo?
Już jutro! :3

Te beso, querida. ♥
J & B

PS. (Julia) Założyłam sobie aska. :D 
Jak wam się nudzi, to pytajcie: Link :)