Rozdział 49

Rozdział 49. 

Następnego ranka obudziłam się wesoła i wypoczęta w objęciach Germana. Uśmiechnęłam się. Wyglądał naprawdę uroczo kiedy spał. Wstałam z łóżka i ruszyłam do mojego pokoju. Gdy ubrałam się już i umalowałam wróciłam do sypialni Germana, a może teraz była to już nasza sypialnia... Jednak nie zastałam tam narzeczonego. Najwyraźniej już wstał. Zeszłam więc na dół, gdzie przy stole siedzieli Olga i Ramallo, najwyraźniej znów w zgodzie, a także Violetta ze swoim ojcem. 
Po skończonym śniadaniu German zaoferował nam podwózkę do studia, jednak uznałyśmy, że w tak ładny dzień jak dzisiaj grzechem będzie nie odbycie spaceru. Pożegnałam narzeczonego całusem w policzek i wyszłam wraz z siostrzenicą z domu. Dzień zapowiadał się wprost idealnie.
- Angie, tak się cieszę, że zaręczyłaś się z tatą - mówiła Viola w drodze do szkoły. - Teraz będziemy jeszcze bardziej rodziną. A kiedy bierzecie ślub? Gdzie go urządzicie? - dopytywała się.
- Wiesz, Violu, nie zastanawiałam się nad tym - odparłam zgodnie z prawdą. Nie poruszaliśmy jeszcze z Germanem tematu ślubu.
- Ależ dzisiaj mamy ładny dzień - zmieniła temat siostrzenica.
- Tak, cudowny. Wymarzona pogoda na urodziny... - wymsknęło mi się.
- Masz urodziny? Dlaczego nic nie mówiłaś? Wszystkiego najlepszego!
- Dziękuję, Violu. Oj, wiesz w moim wieku urodziny nie są już takie ważne - zaśmiałam się.
Po dotarciu na miejsce pożegnałam się z siostrzenicą i ruszyłam do pokoju nauczycielskiego. 
- Cześć, Angie - gdy tylko weszłam powitał mnie uśmiechnięty Pablo wyciągając zza pleców cudowny bukiet herbacianych róż. - ¡Feliz cumpleaños! Piękny dzień mamy, prawda?
Wszyscy mieli dziś takie dobre humory. Tak, to był piękny dzień. Taki... idealny.
- Tak, jest cudownie. Dziękuję Ci - odparłam cmokając go w policzek.
- Niestety wygląda na to, że będę tu tkwił aż do nocy. Mam całe mnóstwo papierów do uzupełnienia - westchnął nie przestając się uśmiechać. 
- Może zostanę i Ci pomogę? - zaproponowałam.
- No coś Ty, Angie. Dam sobie radę. Nie pozwolę, abyś w urodziny ślęczała nad dokumentacją!
W tej chwili rozległ się dzwonek. Uśmiechnięta pomknęłam na lekcję. Gdy tylko otworzyłam drzwi klasy uczniowie zaczęli śpiewać "Sto lat". Na pewno Violetta ich do tego namówiła. Usiadłam na biurku i słuchałam ich ze łzami wzruszenia w oczach. 
Dalsza część lekcji była równie miła, jak jej początek. Po skończonych zajęciach wpadł na mnie Beto i zatrzymał się na chwilę składając serdeczne, chociaż dość niewyuczone życzenia. 
Wróciłam do domu. Drzwi otworzył mi German trzymający w ręce duży, wiklinowy koszyk.
- Wszystkiego najlepszego, Angie! Viola mi powiedziała. - wyjaśnił. - Dlaczego nie mówiłaś, że masz urodziny?
- Nie ma się czym chwalić, jestem o kolejny rok starsza - stwierdziłam.
- Chodź, zabieram Cię na romantyczny piknik. I nie przyjmuję odmowy.
- Dobrze, już dobrze - pozwoliłam się chwycić za rękę i zaprowadzić do samochodu.
Jechaliśmy przez kilka minut w milczeniu. Przełamałam ciszę śpiewając ,,Tienes todo". Mężczyzna dołączył do mnie. Stanowiliśmy naprawdę zgrany duet. German zaczął mi się przyglądać, nie patrząc na drogę. Szturchnęłam go, aby wcisnął hamulec, ale było już za późno. Samochód wpadł prosto na drzewo. Jeden z konarów przebił przednią szybę i poważne zranił mojego narzeczonego. Wyciągnęłam komórkę i wybrałam numer alarmowy. Wymamrotałam funkcjonariuszowi, gdzie jesteśmy, a po chwili obraz przed oczami mi się rozmazał.
Obudziłam się kocu badana przez jakiegoś lekarza. Rozejrzałam się. Po mojej prawej stronie dostrzegłam stratowany samochód Germana ze stłuczoną przednią szybą i pokrwawionym siedzeniem kierowcy. Z drugiej strony leżał duży czarny worek z suwakiem. Serce podskoczyło mi do gardła, a w oczach stanęły łzy. Obawiałam się najgorszego. Spojrzałam na lekarza pytająco, ale i z nadzieją. On tylko pokiwał przecząco głową.
- Przykro mi - wymamrotał.
Zalałam się łzami. Nie! To niemożliwe! Niemożliwe! Wyciągnęłam telefon i drżącą ręką wybrałam numer Olgi. Kobieta odebrała po drugim sygnale.
- Olgo! Olgo, stało się coś strasznego! Mieliśmy wypadek. German... German nie żyje! Boże, Olgo! - panikowałam. - Powiedz o tym Ramallo i... i Violi, ja... ja chyba nie dam ra-rady.
Nie czekając na odpowiedź zakończyłam połączenie i pobiegłam do domu Castillo, ignorując próbującego mnie zatrzymać lekarza. Dotarłam tam jakieś pół godziny później. Drzwi otworzył mi zaskoczony Ramallo. Nie zważałam na to jak wyglądam, miałam poszarpane ubrania, byłam cała posiniaczona, brudna i zakrwawiona. Pobiegłam do pokoju Violetty. Zapukałam i otworzyłam drzwi, mimo iż nie usłyszałam żadnej odpowiedzi. Dziewczyna leżała pod ścianą. Podbiegłam do niej i wtedy zobaczyłam... Siostrzenica nie oddychała, a jej nadgarstek był cały zakrwawiony, miała rozerwaną skórę, krew lała się również po podłodze. Obok Violi leżała zakrwawiona żyletka. Nie! Tylko nie to!  
Dotknęłam jej szyi próbując wymacać puls. Jednak bez efektów. Zaczęłam szlochać jeszcze głośniej. Wybiegłam z jej pokoju kierując się do studia. Gdy tam dotarłam brakowało mi już tchu. Szkoła wydawała się pusta. Jednak Pablo... Powiedział, że będzie tu przez cały wieczór. Otworzyłam drzwi pokoju nauczycielskiego bardzo mocnym pchnięciem.
Tylko nie to! Uderzyłam nimi kogoś. Weszłam do środka i zobaczyłam, że na podłodze leży Pablo. Z tyłu jego głowy ciekła krew. Nie poruszał się. Mamrotał jakieś bzdury, nie mogłam go zrozumieć. Kucnęłam przy nim, przytuliłam się do jego klatki piersiowej opasanej błękitną koszulą.    
- Kocham Cię - te ostatnie słowa wypowiedział dość wyraźnie patrząc mi w oczy. 
W jego źrenicach dostrzegłam znikający w ułamku sekundy ostatni błysk życia oraz odbicie mojej twarzy, którą przestał widzieć...
Zamknęłam oczy zapragnąwszy nigdy więcej ich nie otwierać. Po chwili jednak zaniechałam tego zamiaru i uniosłam delikatnie powieki. Zobaczyłam przyglądającego mi się troskliwie Germana. Spostrzegłam, że cała się trzęsę, oczy mam pełne łez, a czoło i plecy całe spocone. 
- Angie, dobrze się czujesz? - spytał troskliwie.
Nie miałam siły, aby mówić. Pokiwałam tylko twierdząco głową i zamknęłam oczy, w strachu, że gdy je otworzę, ten koszmar powróci. Odszedł jednak razem z tym przerażającym snem...
- Dobrze... dobrze, że jesteś - szepnęłam mu do ucha i prawie natychmiast zasnęłam.
_____________________________________
Jak... wrażenia?
Rozdział zrodzony pod działaniem dzikiej weny. :D
Besitos. ♥
J & B
PS. Za tragiczny sen podziękujcie Julce. Jak szybko zorientowaliście się, że to nie prawdziwa akcja? :D
PS2. B. Zgotowała dla was kolejny koszmar w rozdziale 52! Osobom ze słabym sercem polecamy ominąć tekst pisany kursywą. :D