Rozdział 46

Rozdział 46.

Obudziłam się wtulona w Germana, trzymając jego dłoń. Mój ukochany jeszcze spał. Wstałam i poszłam do swojego pokoju, by się ubrać. Gdy byłam gotowa, zeszłam na dół. Wszyscy poza panem domu jedli już śniadanie. Zaoferowałam, iż po niego pójdę. Mężczyzna spał w najlepsze. Szturchnęłam go i zawołałam po imieniu, ale bezskutecznie. 
- German! German!
- Tak, Angie... Zjadłem już obiad... - wymamrotał zaspany.
- German! Chodzę z Pablem! - wrzasnęłam.
Ojciec Violetty zerwał się na równe nogi i rozejrzał się. 
- Co Ty...? - zapytał, widząc jak się śmieję.
- Ale masz minę! Chodź na śniadanie - wykrztusiłam między kolejnymi napadami śmiechu.
- Bardzo śmieszne... - usłyszałam jeszcze wychodząc z pokoju.
Zeszłam na dół i usiadłam koło Violetty. Po chwili dołączył do nas pan domu. Posiłek zjedliśmy w milczeniu. Pocałowałam Germana w policzek i wraz z siostrzenicą poszłam do Studia21.

Byłyśmy przed czasem, więc Viola poszła poćwiczyć z przyjaciółmi, a ja weszłam do pokoju nauczycielskiego. Siedziało tam całe grono pedagogiczne. Gregorio spiorunował mnie spojrzeniem.
- Dzień dobry - mruknęłam.
Odpowiedzieli mi tylko Pablo i Beto. Jackie nawet nie zaszczyciła mnie spojrzeniem.
- Tuk, tuk, turuk... Tak, to jest ten ry-rytm! - zawołał Roberto i wybiegł z pomieszczenia, wpadając na ścianę.
- Na mnie też już pora - powiedział dyrektor studia, uśmiechając się do mnie. 
Zostałam sama z dwójką znienawidzonych przez siebie osób.
- Wypadało by mnie przeprosić... - zaczął wyniosłym tonem Gregorio.
W odpowiedzi prychnęłam.
- Żeby przeprosić, trzeba mieć choć trochę kultury - wtrąciła się Jackie.
Zagotowałam się w środku, ale milczałam, żeby nie przysporzyć sobie problemów.
- Zgadzam się... Pablo musi być idiotą, skoro ją kocha.
Poczułam jak się rumienię. Ścisnęłam mocniej długopis, który trzymałam w dłoni.
- Tak... Ona nie zasługuje nawet na niego. Należałoby ją odsunąć od reszty społeczeństwa...
Te słowa przeważyły.
- Ty! Ty! Ty wiedźmo! Ty podła wiedźmo!  Ty... - zaczynałam wrzeszczeć.
- Angie! Co to za zachowanie?! Najpierw Gregorio, teraz Jackie... - przerwał mi Antonio, który wszedł właśnie do sali. - Co się z tobą dzieje, Angie?! Nie mogę tolerować takiego zachowania. Masz chociaż coś na swoje usprawiedliwienie?
- To była celowa prowokacja... - zaczęłam, ale zrozumiałam w jakiej jestem sytuacji. - Nie, nie mam.
- Wobec tego jestem zmuszony dać Ci wymówienie. Przykro mi... - wyszłam z sali, a właściwie wybiegłam. Czułam jak łzy napływają mi do oczu. Usłyszałam czyjeś wołanie, chyba Pabla, ale nawet się nie odwróciłam. Pobiegłam do domu.

W salonie siedział Ramallo popijając kawę z filiżanki. Na mój widok wstał.
- Panno Angie... Czy coś się stało?
- Tak... Nie... To nie... dotyczy Violetty - wykrztusiłam i pobiegłam do swojej sypialni. Łzy płynęły po mojej twarzy. Kochałam Studio 21. Uczyłam się tam, później pracowałam... To było moje życie, uczniowie byli dla mnie jak druga rodzina, a teraz... Usłyszałam pukanie do drzwi. Od razu poznałam, że był to German. Uderzał w drzwi zawsze tak samo - jedno cichsze puknięcie i dwa głośniejsze. Mężczyzna wszedł do pokoju.
- Co się stało? Pablo? - dopytywał się.
- Nie...  to nie ważne... Taki... drobiazg... - skłamałam, nie chcąc go martwić.
- Angeles... - pan domu powoli ukląkł i wyjął z kieszeni marynarki nieduże pudełeczko. Otworzył je,  ukazując piękny, błyszczący, diamentowy pierścionek. - Czy uczynisz mi ten zaszczyt i zostaniesz moją żoną?
Wspomnienia wszystkich dzisiejszych wydarzeń przeleciały mi przed oczami. Poczułam jak nogi się pode mną uginają, widziałam rozmazaną twarz Germana...

Krew, wszędzie krew. Zakrwawione ciało Jade, spalone szczątki Marii, nieruchoma twarz taty... Czułam zimno... Stałam w morzu krwi, z którego wystawały ręce... Wyciągnięte w moją stronę, martwe ręce...

Otworzyłam oczy. Leżałam na łóżku, w swojej sypialni. Zdałam sobie wtedy sprawę, że jest poranek, najwyraźniej następnego dnia... Usłyszałam strzępki rozmowy dobiegającej zza drzwi. 
- ...z nią porozmawiać, gdy tylko odzyska przytomność - ten głos należał do Pabla.
- To nie najlepszy pomysł! Jest w złym stanie! - tym razem był to German.
- A- ależ musimy... Widział pan moje okulary?... z nią... Upuściłem je... porozmawiać.
"To chyba... Beto. Ale co on tu robi?" - pomyślałam.
Powoli wstałam ignorując ból głowy. Niepewnym krokiem otworzyłam drzwi. Rozmowa ucichła.
- Nie powinnaś wstawać, Angie! - odezwał się pan domu.- Nic mi nie jest. O czym chcieliście ze mną porozmawiać? - zwróciłam się do pracowników studia.
- Pójdziemy do Antonio. Wiemy jak było naprawdę i nie pozwolimy... - zaczął Pablo.
- Nie pozwolimy! - przerwał mu Beto.
- To właśnie powiedziałem... żebyś została zwolniona.
- Jeden za wszystkich, wszyscy za drugiego... To widział pan... Jeśli ty nie pracujesz, to my... Nie widział, pan...? Też nie pracujemy... - po chwili dotarł do mnie sens słów mężczyzny w okularach.
- Czy wy zamierzacie się zwolnić?! Nie ma mowy! - zirytowałam się. - A co z uczniami?!
- Już zrezygnowaliśmy. A uczniowie... prowadzą strajk, na czele którego stoi Violetta - dyrektor... a raczej były dyrektor wypowiedział te słowa ze słabo skrywaną dumą. 
Znów poczułam ogarniającą mnie słabość. Ostatnie co pamiętam to trzy pary rąk starające się mnie przytrzymać... Potem nastała ciemność.  
____________________________________
Może być? :D
Prosimy o szczere komentarze ;3
Enviar muchos besitos. ♥
J & B