Rozdział 38

Rozdział 38.

Rano ból wzmógł się i zauważyła to jedna z pielęgniarek. Zawołała lekarza, który zbadał mnie i zarządził przewiezienie mnie na blok operacyjny. Tam anestezjolog przyłożył mi do twarzy maseczkę i zasnęłam.

Obudziłam się w innej sali. Były tu wszystkie moje rzeczy, lecz nie byłam sama. Na łóżku obok spała starsza kobieta. Rozejrzałam się i dostrzegłam Germana na fotelu obok oraz Violettę siedzącą z Leonem na ławce w korytarzu. Chciałam wstać, ale uniemożliwiły mi to przyczepione do mnie rurki. W tym momencie siedzący obok mężczyzna obudził się.
- Angie... Jak się czujesz? - zapytał drżącym głosem. 
- Raczej dobrze, dziękuję. Co się stało? Pamiętam tylko blok operacyjny...
- Miałaś operację... - przerwał mi. - W jakiś sposób doszło do ponownego przemieszczenia fragmentu żebra i zaczął on uciskać na płuco, powodując ból i duszności.
Ojciec Violi uśmiechnął się, choć dostrzegłam na jego twarzy zmęczenie.
- Ile spałam? Jak długo już tu jesteś? - zapytałam.
- Spałaś ponad dzień. Przyjechałem, gdy zadzwonili, że jesteś operowana - wymamrotał. - Bałem się o Ciebie... 
"Był tu całą noc!" - zmartwiłam się.
- German! Musisz się przespać! Jedź już do domu! - zawołałam.
- Nie ma mowy! Zostaję! A teraz pozwól, że pójdę po Violę. Ucieszy się - po tych słowach wyszedł z sali.
Westchnęłam. Po chwili za Germanem weszła Violetta ze swoim chłopakiem.
- Angie!
- Dzień dobry - Leon zachowywał się przy Germanie dość swobodnie. Czyżby go zaakceptował?
- Co u was? Jak studio? - zaczęłam dopytywać.
Dowiedziałam się, że wszystko jest w porządku, ale wszystkich martwi moja nieobecność. Chciałam jeszcze porozmawiać, jednak pielęgniarka stwierdziła, iż muszę wypoczywać, a "na nich już pora". Cała trójka niechętnie wyszła, a ja zostałam sama. Zamknęłam oczy i bezskutecznie próbowałam zasnąć. Wtem usłyszałam poruszenie na sąsiednim łóżku i nieco zarozumiały głos zaczął rozmowę.
- Pani śpi?
- Nie, nie śpię. Jestem Angie - przedstawiłam się.
- Ja nazywam się Margarita Ganlonzes. Z tych Ganlonzesów - poinformowała mnie wyniosłym tonem.
Nie miałam pojęcia kim są Ganlonzesi, ale pokiwałam głową na znak, że rozumiem, o czym mówi.
- Ja jestem z rodziny... - z jakiegoś powodu zawahałam się. "Marija śpiewała pod nazwiskiem Germana..." - Castillo.
- Ach tak, niesamowite. Z tych...
- Tak, z tych - poczułam jak rumienię się, ale brnęłam dalej w kłamstwo - Właściwie to nazwisko męża, ale pani rozumie...
-Tak, tak - rozpoczęła opowieść o swoim drzewie genealogicznym. 
Jej przywiązanie do nazwisk równocześnie mnie bawiło i irytowało. Poczułam wściekłość na myśl o swoim kłamstwie.
"Będę musiała jeszcze powiedzieć Germanowi, że ma żonę..."
Sięgnęłam po telefon i wysłałam mężczyźnie SMS-a:

Proszę, 

nie złość się,  

ale znów skłamałam.

Na pytanie kobiety leżącej obok o nazwisko,

podałam Castillo. Po mężu...

Przepraszam.

                      Angie.

Leżałam w ciszy. Moja sąsiadka poszła na badanie, a ja nie wiedziałam, co robić. Zaczęłam nucić pod nosem "Podemos", ale aparatura zaczęła piszczeć, więc przestałam. Nagle do sali wszedł Ramallo wraz z Olgą. Byli przebrani za lekarzy. Kobieta krokiem kreskówkowej postaci podeszła do drzwi i syknęła " Droga wolna!". Po jej słowach do sali wszedł Braco w stroju pielęgniarki pchający wózek z lekami, za którym stali Camila, Francesca i Maxi. Po chwili do sali wślizgnął się także Napo.

- Co tu się dzieje? - zapytałam.

- Lekarze zabronili wchodzić osobom spoza rodziny...- zaczął Ramallo.

- Bałwani! Cała nasza grupa to prawie rodzina! Więc wślizgnęliśmy się do szatni personelu i "pożyczyliśmy" stroje... 
- Jak wyglądam? - przerwała Olga. - Bo moim zdaniem jest mi w tym do twarzy.

- A co jeśli was złapią? - Przestraszyłam się.

- Spokojnie, Angie. Plan jest doskonały - uspokoiła mnie Camila.

- Niedźwiedź nie da się złapać łasicy - powiedział Braco.

Wszyscy z wyjątkiem Ramallo popatrzeliśmy na niego zdumieni.

- Ten młody człowiek ma rację - asystent Germana poprawił stetoskop.

Olga popatrzyła na niego i zaczęła opowiadać.  

- W domu wszystko dobrze, a mój narzeczony to najlepszy na świecie facet! Kupił mi bukiet...

- Wszyscy wiemy, że to ideał! - krzyknął Ramallo, a jego skóra przybrała niezdrowy, zielonkawy odcień.

- Uwaga! Strzykawa idzie! - zmieniła temat Francesca pilnująca drzwi.

Ramallo wbiegł do szafy, Camila i Francesca wskoczyły pod moje łóżko, chłopcy ukryli się pod sąsiednim łóżkiem, a Olga pod kołdrą na łóżku. Zaczęłam się śmiać z tego niecodziennego widoku. Powód tego zamieszania. "Strzykawa" minęła jednak moją salę i weszła do pomieszczenia obok.

Odwiedzający opuścili swoje kryjówki i zaczęliśmy miłą rozmowę. 

___________________________________
Może być? :D
Dzisiaj starałyśmy się trochę rozładować atmosferę. :)
Mamy nadzieję, że chociaż się uśmiechnęłyście. ^^
Envío de millones de besitos. ♥
J & B

PS. Czeka nas niestety przerwa w ,,emisji" rozdziałów. :<
Wyjeżdżam dziś w nocy na kilka dni, wątpię, czy będę miała dostęp do internetu. B podobnie jak ja, wyjechała. :(
Przykro nam. Gdy wrócimy blog będzie wznowiony. :)