Rozdział 35

Rozdział 35.

Biegłam w stronę domu Castillo, gdzie miałam nadzieję porozmawiać z Violettą nim dziewczyna opowie ojcu o tym, co zobaczyła. Po chwili brakowało mi już tchu. Szłam żwawym marszem podpierając ręką bok i przeklinając moją kondycję.  
Weszłam do domu i zobaczyłam Germana siedzącego na kanapie z twarzą ukrytą w dłoniach.
- Germanie... - zaczęłam.
Mężczyzna nic nie powiedział tylko spojrzał na mnie. Nie był zły, raczej zawiedziony. Wiedziałam już, że się spóźniłam. 
- German, to nie tak jak myślisz, ja...
Ojciec Violi wciąż nic nie mówił. Wstał z kanapy i odszedł do swojego gabinetu trzaskając przy tym drzwiami. Ja natomiast pobiegłam do swojej sypialni. Oparłam się o ścianę, po czym powoli osunęłam się opadając na drewnianą podłogę. Zaczęłam szlochać. Musiała usłyszeć to Violetta, gdyż kilka minut później zjawiła się w drzwiach mojego pokoju.
- Angie, wszystko w porządku? - w jej głosie dało się wyczuć strach.
Nie odpowiedziałam. Spojrzałam ponuro na siostrzenicę zapłakanymi oczami i po chwili pokręciłam przecząco głową. 
- Nic nie jest w porządku, Violu - wyrzuciłam z siebie. - Ale nie martw się. To nie Twój problem.
- A-angie... Czy chodzi o Ciebie i tatę? I... O to, co zobaczyłam?
Nie odpowiedziałam. Dobrze wiedziała, co się dzieje. Nie potrzebowała moich wyjaśnień. Byłam pewna, że jest w stanie sama domyślić się przyczyny moich łez.
Siostrzenica usiadła przy mnie i spuściła głowę.
- Angie, przepraszam Cię... Ja...
- Spokojnie, Violu... To moja wina. Popełniłam błąd. Nie powinnam pozwolić na to, co się stało. 
- Angie, co się właściwie stało? Proszę, opowiedz mi... - błagała dziewczyna.
Zawahałam się przez chwilę. 
"Zwierzać się siostrzenicy?" - pomyślałam natychmiast.
- Violu... ja... Pablo wyznał mi, że mnie kocha. A później mnie pocałował... Nie chciałam tego... Ale wtedy weszłaś Ty...
- Czyli... Ty nic nie czujesz do Pabla? - spytała po chwili ciszy. 
- Sama już nie wiem Violu, sama nie wiem już co robić. Kocham Twojego tatę, ale po tym, co zrobiłam... On już mi nie wybaczy.
- Angie... To wszystko moja wina. Przepraszam... - w oczach siostrzenicy zaczęły pojawiać się łzy.
Przytuliłam ją mocno chociaż sama nie przestawałam płakać. Nagle z dołu rozległo się wołanie Olgi. 
- Violu, kochanie, chodź na chwilkę!
- Idź - szepnęłam jej do ucha. 
Dziewczyna otarła twarz ręką po czym wstała i bez słowa wyszła z pomieszczenia.
Zostałam sama w mojej sypialni. Podźwignęłam się z podłogi, położyłam na łóżku i ukryłam głowę w poduszce.
Nie miałam pojęcia, co robić. Przecież kocham Germana, a Pablo... jest tylko moim przyjacielem. Tak mówił mi rozum, jednak jakaś cząstka mojego serca nie potrafiła tego zaakceptować. Jakaś część mnie wciąż kochała wiecznie uśmiechniętego dyrektora studio.
A German... Co z Germanem? Przecież... kocham go. Byliśmy idealną parą, czułam, że jesteśmy sobie przeznaczeni... A jednak...
Nagle coś mnie tknęło. Uniosłam się do pozycji siedzącej, po czym nieudolnie otarłam łzy z twarzy. Podeszłam do lustra. Widok jaki tam zobaczyłam był co najmniej niechlujny. Poprawiłam rozczochrane włosy i wyszłam z sypialni z jedną tylko myślą. 
"Przeprosić Germana..."
Skierowałam się do jego gabinetu z duszą na ramieniu. Czułam, iż nie zasługuję na wybaczenie. Wiedziałam, że... go zawiodłam. Ale mimo to kochałam go i nie chciałam go stracić.
Drzwi były uchylone. Powoli weszłam do środka i zobaczyłam... Germana odwróconego tyłem do wejścia obejmującego siedzącą na biurku... Esmeraldę. Całowali się.
W tej chwili poczułam jak mój świat lega w gruzach. Ukłucie w sercu było nie do zniesienia, oczy zaczęły piec mnie od stopniowo przybywających łez.
Nie mogłam dłużej na to patrzeć, więc wybiegłam z gabinetu.
Nie wiedziałam, co mam myśleć. Właściwie w ogóle nie myślałam.
"Czyżbym na to zasłużyła? Czy to zdarzyło się naprawdę? Czy to koniec naszego związku, koniec jakiejkolwiek znajomości z Germanem?"
Otworzyłam drzwi domu mocnym pchnięciem i po chwili biegłam już w stronę parku. Przez chwilę miałam wrażenie, że usłyszałam, jak ktoś woła mnie po imieniu.
"Nie... na pewno się przesłyszałam."
Nie odwróciłam się. Biegłam dalej zalana łzami, przez które nic już nie widziałam. Przestałam myśleć, czuć... Mimo iż brakowało mi tchu biegłam dalej. Nie miałam pojęcia, gdzie jestem. Ogarnęła mnie pustka.
I wtedy usłyszałam dźwięk sunącego po szynach tramwaju. Nastało uderzenie... Nie czułam bólu... Zakręciło mi się w głowie, a całe życie przeleciało mi przed oczami... O, tak. Nie zawsze byłam w porządku...
___________________________________
I jak? :>
Mamy nadzieję, że nie gniewacie się za Esmeraldę. 
Ale spokojnie, to nie koniec Germangie. Nie zrobiłybyśmy wam tego. :)
I wybaczcie nam, że zrobiłyśmy taką pierdołę z Violi :D
Saludos. ♥
J & B

PS. Proszę, zrobiłam wam na pocieszenie. :D